En doorrrrrrrrrrr

Donderdag 16 november 2017. Iets over 7. Toevallig staat tijdens het eten de televisie aan. Nederland 1. De Wereld Draait Doorrrrrr. Ik kijk er zelden naar het gebrabbel van Mathijs en zijn gasten aan tafel. Vandaag werd weer duidelijk waarom.

De advocaat van de familie en de zus van de overleden Mitch Henriquez zaten aan tafel. Bij Mathijs, nog steeds met zijn hip geblondeerde haar. Grachtengordelkapseltje. Vlug qua spraak en woordkeuze, angstig als het gaat om het stellen van kritische vragen.

De tv staat niet hard, ik moet het er bij zeggen. Ik vind mijn pizza van Domino’s belangrijker en als je de Italian versie bestelt, dan wil er nog wel eens een topping afpleuren. Met als gevolg dat je smerige en vette vingers krijgt. Dat is niet wenselijk.

Ik hoor de advocaat praten over het verschil in deskundigheid, een rechtbank zonder een schoon dossier en ik hoor de zus van Mitch praten over dat ze niemand meer vertrouwt. Mathijs zit daar te knikken. De tafeldame, ik heb geen idee wie het was, knikt begripvol en kijkt ernstig. Het is een droevig tafereel.

Het hele gebeuren met Mitch Henriquez kent geen winnaar, alleen maar verliezers. De familie verliest één van haar dierbaren en de politieagenten, die aan het werk waren op een druk bezocht festival, staan als verdachte terecht. Als verdachte terecht staan van doodslag. Ik gebruikte net al het woord droevig, maar dat is nu eenmaal een woord die op de zaak Mitch Henriquez van toepassing is.

De afgelopen week en de komende week is de rechtszaak waarbij de agenten terecht staan voor doodslag op Mitch Henriquez. Er wordt nieuw bewijs ingebracht, er komen nieuwe beelden en er komen diverse nieuwe zogenaamde deskundigen voor de dag.

Toen ik tijdens de uitzending van de Wereld Draait Door op AD.nl zat te kijken, zag ik dat de familie en de advocaat van de familie Henriquez uit de rechtszaal is weggelopen omdat de familie van mening is dat het een ‘spookproces’ betreft.

Om vervolgens linea recta de taxi naar de Westergasfabriek te pakken, alwaar een kwijlende Mathijs van Nieuwkerk klaar stond met een podium en alle ruimte om de frustratie te botvieren op de politie, het Openbaar Ministerie en de Nederlandse rechtspraak. De advocaat, niet klein van postuur, met een massieve ring om zijn vinger en de niet veel kleiner van postuur zijnde zus van Mitch zaten erbij, deden hún kant van het verhaal en daar was Mathijs om als vanouds geen enkele kritische vraag te stellen.

Het schijnt dat de advocaat, de beste man heet Korver, de rechtszaak buiten de rechtszaal wil draaien. Interviews en filmpjes bij de kwijlende media de afgelopen week, proberen de publieke opinie voor zich te winnen. Een vlugge blik op #dwdd zorgt ervoor dat dat niet gaat gebeuren. De tweets aan het adres van de advocaat en het programma De Wereld Draait Door waren niet van de lucht en ergens snap ik dat volledig.

Want Mathijs, mocht je dit toevallig lezen, waarom stel jij gewoon niet heel simpel de volgende vraag (ik zal het introducerende gesprek voor je even uittikken):

“Laten we het even hebben over de aanleiding van deze bizarre tragiek. Mitch werd in eerste instantie gewaarschuwd omdat hij gedreigd zou hebben met een vuurwapen. Hij heeft vervolgens herhaaldelijk agenten geprovoceerd en daarbij wederom gezegd dat hij een vuurwapen zou hebben. In een tijd met terroristische dreigingen, gezien de tijd en de plaats (het was zomer en het was een drukbezocht festival), hoe staan jullie tegenover het gedrag van Mitch zelf?”

Deze vraag, alsmede diverse andere kritische vragen (‘Waarom werkte hij niet mee’ of ‘waarom bent u wel hier terwijl u uit de rechtbank bent weggelopen?’) heb ik niet gehoord. Alsmede de tweede ‘partij’ (een persvoorlichter van politie of Openbaar Ministerie) aan tafel. In de rechtszaal is het namelijk ook hoor en wederhoor. Iemand publiekelijk veroordelen zonder een kans op verdediging is kansloos, droevig en slaat helemaal nergens meer op. Tussen mezelf en de Wereld Draait Door komt het niet meer goed.

Helemaal niet toen het volgende onderwerp ter sprake kwam. Een schilderij van Leonardo Da Vinci is voor 450 miljoen dollar verkocht.

Ik heb de TV uitgezet. Want het zou zomaar kunnen dat we vlak ná de uitzending weer een reclamefilmpje van een van de goede doelen te zien krijgt waarbij het gewone volk weer op wordt geroepen om te doneren voor de volgende wereldcrisis.

Ik wist ineens weer waarom ik zo weinig TV kijk de laatste tijd.