Zonde van het gras?

Ergens, heel lang geleden op een regenachtige zaterdagavond in de winter bezocht ik een wedstrijd van het Nederlands vrouwenelftal. Ik weet nog dat het tegen Frankrijk was, in het stadion van FC Eindhoven. Ik was ‘nog maar een manneke,’ dus zo lang geleden is het al. Het was de tijd waarin de Oranje mannen nog eens iets lieten zien en vrouwenvoetbal was in opkomst, dus vol verwachting ging ik naar het stadion. Ik was mee met m’n zus en zwager en nog meer teamgenoten van mijn zus, die toen actief was als nummer tien van de plaatselijke voetbalvereniging.

Een regenachtige zaterdagavond in de winter in het stadion van FC Eindhoven. Veel droeviger kan het eigenlijk niet. Ik weet nog dat de wedstrijd in 1-1 eindigde, ik heb er totaal geen benul van wie er op het veld stonden. Het enige wat ik me herinner is dat mensen rond minuut 70 vertrokken en werden uitgescholden voor ‘nepsupporters’ in een Limburgs accent.

Nu is het een dag na de finale van het vrouwen EK voetbal in Nederland en ‘onze’ meiden werden Europees kampioen. Als je wint heb je vrienden, zongen Hennie en Herman jaren geleden al. Ik heb de wedstrijd in zijn geheel gezien en niets van die finale had te maken met de eerste wedstrijd die ik zag van het Nederlands vrouwenelftal. De prachtige Grolsch Veste in Enschede zat tot  de nok toe vol, vijfenhalf miljoen mensen zaten voor de TV tijdens de finale,  er werd bij vlagen flitsend gespeeld en de namen van Groenen, Miedema, Spitse, van der Sanden en al die anderen werden Nederlandse sportgeschiedenis. Toen de rook optrok van een geweldig weekend, met misschien iets te veel drank, zat ook ik in de kroeg, naar een scherm te kijken met een cola in mijn handen. Aan bier of alcohol moest ik totaal niet denken, ik kreeg de cola al amper weg. En op mijn Oranje shirt staat de naam van Sneijder. Het moet wel een klein haha, ik heb het over Sneijder en ik zeg klein beetje bij elkaar passen niet? Hoe dan ook werd het ‘We are the champions’ van Queen op standje teringtyfus gedraaid na het laatste fluitsignaal. Want dat hoort er gewoon bij.

Op Social Media rolden bekende en minder bekende Nederlanders over elkaar heen van vreugde. Een enkeling had kritiek. Natuurlijk, het is allemaal niet het niveau van de mannen wat we de afgelopen weken gezien hebben, maar het maakt mij geen reet uit of een man of een vrouw een panna uitdeelt. Dat is gewoon mooi om te zien. Even poorten. Hup. En weg. De Nederlandse vleugelspeelster leken er een patent op te hebben.

Overigens wil ik nu niet meelopen met de rest die kwijlend achter elkaar aan loopt. Want tuurlijk is de prestatie ongelooflijk vet en knap, maar ik blijf er niet voor thuis. En ik ga ook niet op een vrijdagavond langs de lijn staan om vrouwenvoetbal te gaan kijken. Het is leuk om zo af en toe te gaan kijken bij een elftal waar dames spelen die je kent, maar dat is een beetje hetzelfde als je bij een kelderklasse elftal gaat kijken, omdat je daar ook spelers van kent. Voetbal voor de gezelligheid en volgens mij is daar nog steeds helemaal niks mis mee. Ik ben een beetje neutraal, Ronald Waterreus is een zure azijnpisser, maar om nou achter Barbara Barend in de polonaise te gaan hossen, dat gaat me te ver. Volgens mij mag dat best, om dat te vinden. En anders is het mijn mening, net zoals mijn mening is dat iedereen moet doen wat hij of zij wil. Het is nog steeds een vrij land.

Dat er veel verandert is in het vrouwenvoetbal werd gisteren duidelijk. Want hoe je wendt of keert, het is wel het eerste seniorenelftal wat Europees Kampioen werd sinds 25 juni 1988. De rondvaart door Amsterdam, de massahysterie op het Museumplein en een generatie dat legendes werd met rijke carrières was het gevolg van de overwinning van het goede stel met Marco van Basten, Ruud Gullit en Rinus Michels. Dat is de volgende stap in het vrouwenvoetbal. Topvoetbalsters die bakken met geld gaan verdienen bij hun clubs en via commerciële activiteiten. Zodat het niveau omhoog gaat en de belangstelling groter wordt. Het is een bubbel die in het mannenvoetbal al jaren dreigt te klappen, maar op de één of andere manier steeds groter wordt.

En dan is er nog het kijkaspect. Waar vrouwen tijdens de mannentoernooien geen fuck om voetbal gaven, maar wel altijd konden kijken naar Robin van Persie, Cristiano Ronaldo en David Beckham, daar hebben wij, Nederlandse mannen, tegenwoordig die ene linksbuiten van Oranje die op belangstelling kan rekenen. Ze heeft een prima techniek, kan een ‘mannetje’ passeren, is niet vies van een poortje hier en daar, scoort belangrijke goals en is een plaatje om naar te kijken. En dat Limburgs accent, dat nemen we voor lief. Het zal misschien aan de voornaam liggen, maar Martens is leuk. Sterker nog, bij Lieke Martens past een Limburgs accent. Martens gaat geld verdienen bij FC Barcelona, nadat ze eerder in Zweden heeft gespeeld. Een Nederlandse voetballer of voetbalster bij FC Barcelona. Martens als pionier van het Nederlandse vrouwenvoetbal bij de beste en populairste club van de wereld. Net als Cruijff in 1973. En we weten allemaal hoe dat afliep.