Pinkpop. What do you mean?

Tweede Pinksterdag. Het is normaal nu de tijd om de tv aan te zetten op Nederland 3 om te zien wat voor muzikaal geweld zich meester heeft gemaakt van een groot grasveld in Landgraaf. De Groten der Aarde hebben er gespeeld, maar dit jaar laat ik voor het eerst de TV uit. Dat heeft niets te maken met de House Top 1000 die op Fresh FM gedraaid werd, want die was om 9 uur vanavond afgelopen.

Ik kreeg afgelopen vrijdag nog het aanbod om mee te gaan naar Pinkpop, maar ik koos voor iets anders. Ik koos voor Matt Andersen op vrijdag, een dag met m’n dikke reet bij het zwembad op zaterdag en een keurige 7th Sunday op zondag. Maar dat was niet de enige reden waarom ik Pinkpop geskipt heb.

Pearl Jam. Bruce Springsteen. Coldplay. Foo Fighters. The Editors. Race Against the Machine. Rammstein. Metallica. Doe Maar. Anouk. Soundgarden. The Cult. De Dijk. Joe Bonamassa. The Scène.  De Rolling Stones. Het zijn zomaar bandnamen van de groten der aarde die Pinkpop de moeder headline-de.  En ik heb het genoegen gehad om de laatste van die drie namen te aanschouwen op de geweldige Pinkpopzaterdag van juni 2014. ‘Eindelijk op Pinkpop’ had Mick keurig netjes ingestudeerd en wat was ik blij dat ik daar bij was. I can’t get no statisfaction. En toen was je me even kwijt. Muzikaal niet te evenaren. Harder dan welk technofeest waar ik sindsdien ben geweest.

Pinkpop anno 2017 is niet meer dan een slap aftreksel van het rockfestival wat het daarvoor was. Tuurlijk, System of a Down zal ongetwijfeld de tent hebben afgebroken, met Green Day kan je absoluut niet de mist in gaan, maar als Justin Bieber je headliner is, Broederliefde op het programma staat en het festival afgesloten wordt door Guus Meeuwis sorry, ik ben gewoon geen fan van hem, dan heb je het imago van een EO-jongerendag. Het is een beetje hetzelfde als naar een ninties feest gaan en je hoort ineens Ronnie Flex tussendoor gedraaid worden. Het hoort niet.

En sorry voor de Bieber fans onder ons, maar ik vind ’t gewoon niks. Tuurlijk zing ik als ik een fles Malibu op heb uit volle borst en zo vals als de neten ‘What do you mean’ en ‘Sorry’ mee, maar een meisjestieneridool heeft in geen lichtjaren wat op Pinkpop te zoeken. Jan Smeets heeft er nooit over gepeinst om Take That, de Backstreet Boys of ’N Sync uit te nodigen op een festival met de naam en faam van Pinkpop.
Broederliefde moet lekker blijven waar ze vandaan komen. Juist, de Jungle. Niet mijn woorden overigens, het schijnt de grootste hit van die jongens zijn geweest. En Guus Meeuwis zal ongetwijfeld zijn grootste hit gespeeld hebben. Die hij van André Hazes heeft gejat.

Ik snap het wel hoor, waarom de Groten der Aarde niet meer komen.  Geld en aanzien. Dat de Groten der Aarde niet voor niks komen is al lang en breed bekend, maar in tijden waarin geld belangrijker lijkt dan adem halen is het onbegonnen werk voor Jan Smeets en zijn organisatie. En wanneer hij een grote headliner uit de hoed tovert, dan valt elke media weer over het feit dat de band X en de band Y zo ontzettend veel geld gekost hebben. Voor een beetje kwaliteit moet je grof geld betalen en Jan Smeets wil dat niet doorvoeren naar de betalende bezoeker.

En daarin kan ik Jan Smeets behoorlijk begrijpen.

Maar ik kan me niet voorstellen dat Jan Smeets niet weet dat er in Amerika en de UK 100 miljoen miljard bandjes zijn, die misschien niet de naam en faam hebben van U2, Pink Floyd of de Stones, maar die wel een beter geluid én gevoel creëren dan Justin fucking Bieber. Pinkpop heeft nog steeds de naam en faam van rockende mensen, die door weer en wind plakkerig onder het bier naar huis gaan na een topweekend. Smekend om een douche. Smekend om schoon water. En smekend om op een schone WC te schijten. Maar die hebben staan rocken als een motherfucker op bandjes waar ze nog nooit van gehoord hebben, maar waar ze sinds Pinkpop fan van zijn. Dát is Pinkpop. Rockende mensenmassa en niet tienduizend schreeuwende meisjes die balen als een stekker als er een wimpertje verkeerd zit of een nageltje breekt. Voor die meisjes zijn er genoeg andere plekken om Justin Bieber te treffen. Of mee te ‘bouncen’ met de boys van Broederliefde. Of heel Groningen mee te horen brallen met het ‘Brabant’ van Guus Meeuwis. Niet op Pinkpop.

Pinkpop. Geworden tot een gemiddeld festival wat op een plein in Zwolle gehouden kan worden. Het doet een beetje pijn om de TV niet meer aan te zetten op Tweede Pinksteravond. Sorry. Het is maar een mening. 
Ik wil gewoon weer een Pinkpop die jaren later herinnerd wordt om zijn kleine details. Eddie Vedder die het publiek muzikaal betovert met een shirt aan van Tivoli in Utrecht. Het zijn de kleine dingen die het leven mooi maken.