‘Kan mij het schelen dat ik geen gel bij me heb, ik heb toch al een vriendin.’

Ik weet niet of ik de quote zo goed opgeschreven heb, maar het is een uitspraak van een teamgenootje uit de jeugd. We zijn allebei een jaar of zestien, voetballen in de A en zijn behoorlijk puberaal. Terwijl ik mijn haar in sta te smeren met die goedkope groene meuk van de Albert Heijn, trekt mijn teamgenoot zijn jas aan, diept daar een pakje half zware Van Nelle uit en begint een ‘sjekkie’ te draaien. We hebben net gevoetbald en gezien onze voetbalkwaliteiten zal de wedstrijd ongetwijfeld uitgelopen zijn op een grote nederlaag.

Welkom in een herinnering van uw schrijver, die niet altijd die zeurende dertiger is geweest, maar ooit een puberaal mannetje met grote dromen over een voetbalcarrière. Die voetbalcarrière die overigens niet verder kwam dan een handvol invalbeurten in het tweede elftal van de plaatselijke voetbalvereniging, maar dat staat los van deze blog. Voor de mensen die al vroeg zijn afgehaakt om dit weer een voetbalblog zou zijn, dat is het dus niet.

Want het gaat om de quote van mijn toenmalig teamgenootje. Ik kan me overigens niet goed herinneren dat of dat hij daadwerkelijk ‘vriendin’ heeft gezegd. Gezien het boerse karakter van mijn toenmalige teamgenootje kan hij ook best de term ‘wijf’ hebben gebruikt. Laat ik de vrouwvriendelijke versie maar quoten.

Waar ik naar toe wil, is het volgende. Want ik was laatst op een feestje. Een jaarlijks terugkerend feestje. Kleinschalig, dus de mensen die er vorig jaar waren pikte je er zo uit. Je kletst bij onder het genot van een biertje en een bakje nootjes op tafel. Aangezien ik het gros van het feestje amper heb gezien het afgelopen jaar, zijn er wat dingetjes verandert. Gelukkig zijn er de social media, waar mensen het belangrijke en het onbelangrijke klakkeloos op kwijt kunnen.

Op het feestje was ook een meisje. En dat meisje had dit jaar haar vriend mee genomen. Vorig jaar was ze nog single. En toen ik dat meisje zag dacht ik meteen aan de hierboven geciteerde uitspraak van mijn toenmalige teamgenootje. Het meisje had de haren in een staart gedaan, het felgekleurde topje van vorig jaar werd ingeruild voor een grijs exemplaar en de opvallende lederen broek sexy, zeker weten werd vervangen door een niet eens zo strakke spijkerbroek. Hoge hakken sexy, zeker weten werden ingeruild voor echte Van Haren’s. Van Boetiek Jacqueline op de De Clerqstraat naar de H&M. Ik ben nu al benieuwd naar volgend jaar. Zou het haar er een stuk af zijn en zal ze kleding van de Albert Cuyp dragen? En het jaar erop misschien een kortpittig kapsel, een bril en kleding van de Miss Etam (of is die failliet?).

‘Kan mij het schelen dat ik geen gel bij me heb, ik heb toch al een vriendin.’

Alsof je het daar voor doet, er netjes en goed uit zien. Als de zilvervloot binnen is, heb je dus het recht om jezelf te verslonzen. Het maakt geen fuck uit dat je haar voor geen meter zit, het trimmen en netjes houden van de baard laten we voor wat het is en ook de sportschool kan lekker de tyfus krijgen. De zilvervloot is binnen, dus klaar ermee. Opvallen hoeft toch niet meer, want de vlag is gepland en het karakter is toch het belangrijkste.

Niet echt iets waar ik bij kan. Er leuk uitzien doe je toch voor jezelf? Je hebt mensen die willen opvallen en je hebt mensen die dat niet willen, dat snap ik. Maar in een jaar tijd veranderen van pitspoes naar bibliotheeksecretaresse is best een omslag. Ik snap ook dat je niet elke dag eruit hoeft te zien alsof je zo de catwalk op moet, maar een feestje is altijd een speciale gelegenheid om je best te doen op hoe goed je er uit kan zien. Even indruk maken. Ook al heb je je liefde bij je.

Stel ik heb een vriendin nee mam, het is gewoon een 'stel'. En we hebben een feestje waar we allebei voor uitgenodigd worden. Op jacht hoeven we niet meer, dat klopt. Want we hebben elkaar. Maar dan nog is het toch leuk om jezelf leuk op te doffen voor het feestje? De vrouw lang in de badkamer, met kleding die haar goed staat én wat haar sexy maakt. De man met de haartjes netjes, een luchtje en een likje cremé op z’n gezicht. Sorry, als je de vijfentwintig bent gepasseerd heb je echt wel van die rommel nodig. Mooi shirt aan en klaar ben je. Moeilijk hoeft het allemaal niet te zijn.

Ik merk overigens niet alleen deze kant van het verhaal. Met dank aan social media. Mensen die na een (lange) relatie weer single zijn en op jacht kunnen, merken dat ze in hun relatie toch wel een klein beetje niet hebben opgelet omdat ze snel tevreden waren. Dus hup, naar de sportschool. Hup naar de nagelstyliste. Hup, je wenkbrauwen laten doen. Hup, tijd voor een nieuwe tattoo. Schroeven als een malle aan je uiterlijk, vergeet jezelf niet in te checken bij de plaatselijke sportschool en laten we daar maar zoveel mogelijk foto’s van posten op social media. Kan je gelijk merken hoe dat je in de markt ligt. En Tinder heeft natuurlijk ook een zooitje goede foto’s nodig, dus je mag eventjes flink aan de bak. #workinprogress.

Ja, ik sport. Ja, ik probeer er voor te zorgen dat er redelijk uitzie. Ja, ik heb op 2 mei een date met Veerle gehad en die heeft voorzien van een mooie schildering op mijn rechter bovenarm(pje). Maar voor wie doe ik dat? Juist. Voor mezelf. Voor niemand anders. Om nog eens een oude quote naar boven te halen, moeten we terug naar London. James Street, voor Patty ’n  Bun, toen ik eventjes een rondje Coronita’s oversloeg omdat ik de mijne niet op had. “Laat ze de tering krijgen, ik ben hier voor mezelf.” Gooi daar een sausje met een licht Amsterdams accent overheen en motormaatje/naamgenootje/jeweetzelf weet precies waar en welk moment het was.