Eén van de dingen in het leven die het kutste uit te spreken zijn, is de naam Usuaïa, de wereldberoemde club op het feesteiland Ibiza. Lang oefenen levert op dat het Oe-sjoe-waa-ja is. Best. Ik noem het de Ushi en vanavond was ik er voor het eerst.
Een weekje bar gaan op Ibiza, het is 1 ieder aan te raden. Het hoe en waarom volgt in een andere blog, die bij terugkomst geschreven gaat worden. Deze blog gaat over een middagje/avondje Usuaïa, met David Guetta achter de knoppen.
Dat Ibiza geen goedkoop grapje is, bewees de entreeprijs. 55 piekjes om binnen te komen. Godzijjdank speelde Ajax een superseizoen en waren die ME toelages meer welkom dan een broodje kroket als ontbijt. Met 13 piek voor een flesje bier en 17 euro voor een Malibu Cola kan het Europese superseizoen niet snel genoeg een vervolg krijgen. Met Quincy Promes gaan we hopelijk knallen dit seizoen, goed voor de ME inzetjes.
Enfin, Usudinges dus. Qua locatie kan ik simpel zijn: wit, twee zwembaden en een podium wat iedereen kent van TV en Instagram. De rode letters en het logo komen terug op de glaasjes drinken. Sjaaltjes met teksten als David Guetta en ‘big’ worden uitgedeeld. Tegen de tijd dat wij binnenkomen, draait Olivier Heldens de onzichtbare pannen van het dak, tenminste als je van EDM houdt. Dat hield ik, vooral van de plaat Memories van Guetta, maar de tegenwoordige tijd van het fenomeen EDM flikkert alle ouwe muziek in een nieuw jasje en daarin slagen lang niet alle platen in mijn optiek. Alsof je The Godfather opnieuw gaat filmen, met Justin Bieber in de rol van Don Corleone.
Olivier Heldens wordt om 9 uur bedankt voor bewezen diensten, zijn werk zit erop en hij kan de niet geringe gage op gaan strijken. Een carrièreswitch als DJ wordt ernstig overwogen op dit moment.
Bij de wissel van de wacht hapert de apparatuur. Geinig dat je een club zo groot als morgen heel de dag uit de grond kan stampen, maar een fatsoenlijk werkend mengpaneeltje kan er niet af.
Gedurende de stilte zetten Mossa, Stefan en ik de Ajax klassieker ‘90 minuten lang’ in. Het publiek om ons heen reageert nauwelijks. We krijgen 1 duim vanuit de verte en 1 keeldoorsnijdend gebaar van iets verder weg. We besluiten dat onze stemmen niet toereikend genoeg zijn om een eventueel aanwezige Ajacied op het VIP deck te bereiken en wachten rustig af. Een voorzichtige ‘Donny van de Beek, van de Beek, Doooonny van de Beeheek’ haalt ook niet de hitparades.
Vlak achter me staat een meisje van een jaar of 19, die een blik in d’r ogen heeft zoals veel meiden van die leeftijd lijken te hebben tegenwoordig. Verveeld en er kan amper een lachje vanaf. Ze zijn er omdat het moet, niet omdat het kan. Dat hoort andersom te zijn. Op het moment dat Guetta op het podium verschijnt breekt de pleuris uit. Het is net alsof Lionel Messi een balletje hoog gaat staan houden op hetzelfde podium. Dat had ik liever gehad trouwens.
Werkelijk waar iedereen steekt zijn telefoon de lucht in, ook het meisje met het verveelde gezicht. Instagram draait overuren en de hashtags zijn niet aan te slepen. Aan de hele wereld laten zien dat jij op dat vetrafgode moment dáárbij bent. De data die verschoten wordt is niet gering.
Ik ben ineens oprecht blij met Iris, die gelukkig lang niet zo Insta-geil is als de halve hele wereld. Iris is daarin net als ik: leuk filmpje maken voor thuis en dan feesten alsof het je laatste feestje is. En dat gaat niet met een mobiel in je poten. (Daarnaast is Iris ook veel knapper en straalt veel meer levensvreugde uit dan eerder omschreven damespubliek, dus ja...)
Guetta draait de ene na de andere EDM track. Het is net alsof je op vrijdagmiddag tussen 2 en 4 Slam FM aanzet. Alleen dan heb je de reclame en de altijd door de muziek lullende DJ’s er niet bij, dat is eerder afgekocht door 55 euries neer te leggen om het heilige der heilige te betreden. Het publiek zingt harder mee dan een stel veertigers bij een concert van Tino Martin.
Als ik iets verder naar achteren loop, lijkt het net alsof ik op Zuid loop tijdens een entrada van de fanatieke Ajax aanhangers. Als je op een doordeweekse dag om 8 uur in de trein naar Utrecht stapt, heb je meer plek.
Achterin trof ik een aantal gasten van het hotel. Gezellig. Drankje. Dansje. Prima. Guetta ging lekker verder met het verkrachten van de klassiekers waar ik van hield. En daarna sneed ie ze nog de keel door ook. Met de gasten van het hotel was het retegezellig en dat vonden Mossa en Stefan gelukkig ook. Qua gezelligheid heeft het Usigevalletje geleverd waar het om vroeg, maar die gezelligheid kan je ook zelf creëren door een flesje Malibu te halen, een boxje aan te sluiten en een ontzettend H met G lijstje aan te knallen. Scheelt je ook nog eens een metertje of anderhalf.
Guetta sluit af met de opperknaller der opperknallers, eentje die je op elk Ibiza lijstje tegenkomt: de origine, niet verkrachte versie van ‘One More Time’ van Daft Punk. Ik sluit m’n ogen, zonnebril op en denk aan Bas. Want hij was het onder andere die zei dat Ibiza volledig bij mij paste en dat ik daar zeker een keer heen moest. Dat zei die tijdens die zondagmiddagdienst, toen ik met ‘m mee mocht en we met onder andere Daft Punk in de pitwagen door Amsterdam Zuid heen knalden.
Bas, legende, ik hoop dat je vanaf je wolkje daarboven gezien hebt dat je gelijk hebt gehad. Zoals je altijd overal gelijk mee had. Al viel de Usitroepie ietwat tegen, Daft Punk zorgde voor een lach en een traan.
Nee, knetterhard uit je panty ging ik niet in Usukapotduurdaar. Dat gingen we wel op El Row, in Amnesia afgelopen zaterdagnacht. Met geen pen valt te beschrijven hoe dat was. Dat ga ik dan ook maar niet doen. De herinneren zitten in mijn hoofd én in het enkele filmpje wat ik toch heb gemaakt. Leuk voor thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten