Vandaag reisde ik weer eens een keertje met de metro naar m’n werk. Dat had 2 redenen: m’n auto krijgt altijd in december zijn jaarlijkse APK verwenning (alsof december al niet duur genoeg is) én ik had een cursus nabij het Amstelstation, waarbij parkeren even dramatisch als prijzig was. Elke keer als ik met de metro of trein reis, dan krijg ik voldoende munitie binnen voor een blog. Vandaag besloot ik om er eentje te schrijven, ook omdat het al zo lang geleden is dat ik iets geschreven heb.
Het was koud vanmorgen, toen ik om iets over zevenen de deur uit ging. Het voordeel van de auto werd meteen duidelijk: tegen de tijd dat ik op de Ring zit, is het ding meestal opgewarmd. Dat was vanmorgen tijdens de vijf minuten durende wandeling naar het metrostation niet zo. Ingepakt in m’n winterjas met de kraag omhoog, m’n ‘nichtensjaaltje’ (het zijn de woorden van m’n vriendin mensen) en zelfs de handschoenen aan liep ik in de duisternis over de Roellstraat.
Ik ben altijd qua tijd wat aan de late kant als ik met de metro ga, kan ik in ieder geval iets de schuld geven als ik daadwerkelijk te laat binnen kom.
Aangekomen bij het metrostation staat er een stelletje te tobben bij de kaartautomaat, iets wat ik altíjd heb ik als met de metro reis. Het zijn ook kloteapparaten, die dingen van het Amsterdamse GVB. Laten we zeggen dat de gevoeligheid van het touchscreen nou niet bepaald de gevoeligheid heeft van een iPhone.
Goed, kaartje gekocht, perron op en volgens schema onderweg. Even overstappen Zuid en voor ik het wist, stond ik op Amstel.
Wat een enorme teringzooi is het daar. Het was een tijdje terug dat ik er voor het laatst was, maar de ene bouwput is de andere niet.
Met een boksmerig broodje ham van de Albert Heijn in handen, loop ik door de bouwput richting cursuslocatie.
De cursus was prima, niks mis mee. Boeiend onderwerp en keurig op tijd afgelopen.
Op de terugweg, rond half 4, tackle ik het probleem van tobben bij de kaartjesautomaat door voor het eerst in m’n leven een OV-chipkaart met een tientje saldo erop te kopen. Aangezien ik morgen weer op dezelfde locatie moet zijn voor het tweede gedeelte van de cursus.
Ik stap op Amstel de 51 in en zie dat er best wel een mooi meisje tegenover me zit. Lang niet zo knap als m’n vriendinnetje en vast niet zo leuk ook. Ze zit op d’r telefoon, net als de rest van de driekwart gevulde metro. Wat me opvalt is dat ze een spijkerbroek aan heeft, waarvan de stof ophoudt net boven d’r enkels. Ze draagt er witte sneakers onder van 1 of ander ondefinieerbaar merk. Met enkelsokjes.
De gevoelstemperatuur is nou nog steeds niet bepaald standje Bloemendaal aan Zee. Hoe krijg je het dan op een normale manier voor elkaar om zonder sokken met een dergelijke broek rond te gaan lopen? Is dat de mode of hoe zit dat? Ik zie in het Vondelpark ook regelmatig van die mafkezen voorbij komen fietsen zonder sokken, terwijl ik temperatuurtechnisch m’n piemeltje nogal moet zoeken.
Iets met rare kostgangers zou m’n vader zeggen.
De kou, de mensen die non stop naar hun telefoon turen én dus mensen die met dit soort achterlijke temperaturen zonder sokkenn over straat gaan, zijn toch weer wat bijzonderheidjes die mij opvielen in een half uurtje Amsterdamse metro op een dag halverwege december. Morgen weer met de metro. Gelukkig hoef ik m’n ruiten niet te krabben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten