Het is lang geleden dat ik weer eens achter mijn scherm
dook voor het schrijven van een blog, dus ik ben benieuwd of ik het nog kan. Dit wordt er eentje over één van de
grootste aller tijden die het Oranje shirt over de schouders mocht dragen. En
misschien wel de grootste die ooit met het nummer 9 op zijn rug speelde in de
dat Oranje shirt. Sowieso de allergrootste die met rugnummer 12 in dat Oranje
shirt speelde, dat spuuglelijke Oranje-shirt, waar zoveel dierbare
herinneringen aan zitten in de zomer van 1988.
Het is een vraag aan een voetballer die de 30, 31
gepasseerd is. ‘Je bent in de herfst van je carrière, wat ga je nu doen?’
‘Weet ik nog niet, dat zie ik dan wel’
‘Wil je trainer worden?’
‘Dat zou ik best willen ja, maar alleen als de tijd
ervoor rijp is.’
Een willekeurig interview met welke willekeurige
profvoetballer dan ook. Het is vast ook ooit eens aan Marco van Basten
gevraagd.
Alleen nam Marco van Basten afscheid als voetballer op
28-jarige leeftijd, toen hij in het Olympiastadion van München zijn laatste
wedstrijd speelde namens de AC Milan uit Italië. Een twee jaar durende
revalidatie ten spijt: op 30-jarige leeftijd stopte Marco van Basten officieel
met voetballen. De reden: een kapotte enkel.
Over de enkel van Marco van Basten zijn boekenkasten vol
geschreven. Over zijn voetbalspel hele bibliotheken. Want voetballen kon-ie.
Als één van de besten. Hoe ik Marco van Basten het best omschrijf, na wederom
een compilatie te hebben bekeken op YouTube? Compleet. Een compleet spits.
Snel, sterk, goede kopper, technisch uit de kunst, killer in de ‘zestien,’
lang, een spits met overzicht, tikkeltje gemeen. Compleet dus.
Kunststukjes tegen Den Bosch in De Meer, tegen Rusland in
München en schitteren in Italië naast Ruud en Frank in het roodzwart van AC
Milan. De voetballiefhebbende lezer op leeftijd voelt de melancholie als een
briesje in deze Indian Summer de kamer in dwarrelen.
‘Misschien wel de beste ooit,’ zei Arrigo Sacchi toen
Marco van Basten emotioneel afscheid nam in het San Siro stadion in 1995. Daarna
verdween Marco, in de vergetelheid van de golfbaan. Weg van het voetbal, weg
van de drukte.
Maar opeens ‘moest’ hij. Van ons. Van de media. Van de
supporters. Van de voetballers. Hij moest. Trainer worden. Want hij, als groot
voetballer, zou dat net als zijn leermeester Johan Cruijff ook goed doen. Marco
moest en zou trainer worden, van alles en iedereen wat van voetbal hield. 4
jaar Nederlands elftal. Een jaartje Ajax, twee jaar Heerenveen en daarna AZ.
Daarna de luwte van het assistentschap en de BOBO-baan van de FIFA.
En dus werd Marco van Basten trainer. Van het Nederlands
elftal. Waarom ook niet? Met een talentvolle groep richting de toernooien die
wij de afgelopen 4 jaar al gemist hebben. Toernooien die zorgen voor een
recordomzet in de kroeg, in de supermarkt, bij elektronicazaken, bij de
sportzaken, bij alles. Het Nederlands elftal als marketingtool. Niet alleen de
supporters krabbelen nog een keer achter de oren van de gemiste eindrondes in
2016 en 2018.
Marco deed het als trainer niet eens onaardig bij Oranje.
Uitgeschakeld tegen Portugal in 2006 en tegen Rusland in 2008 op het moment dat
de koek op was in het toernooi. Met goede moed vertrok hij naar Ajax, waar hij
op aanraden van Johan Cruijff de scepter ging zwaaien.
Over koek gesproken. Een maand of 3 nadat hij als
verlosser werd binnengehaald werd Marco van Basten door een doorgesnoven
eencellige mongoloïde mafkees die zich supporter van Ajax noemde, uitgescholden
voor ‘pannenkoek’ na een nederlaag. Voor het oog en oor van heel Nederland.
Marco van Basten was niet meer San Marco, maar Marco Pannenkoek. Onder druk van
media en supporters werden miljoenen besteed aan de selectie, maar het mocht
niet baten: 1 wedstrijd voor het einde van het seizoen was Marco gezien. Kon de
druk niet meer aan bij Ajax.
Wat daarna volgde waren dus dienstverbanden bij
Heerenveen en AZ, waar hij zich al als één van de eerste strijdbaar maakte voor
elektronische hulpmiddelen in het voetbal en andere diverse wijzigingen in de
spelregels. Wijzigingen waar een stokoud en tot in de haren corrupt
FIFA-bestuur nooit in mee zou gaan.
Bij AZ vond hij het welletjes, de spotlights. Hij ging
van hoofdtrainer naar assistent-trainer, om vervolgens via een kort
dienstverband als assistent van Oranje de luwte in te duiken bij diezelfde
FIFA, die inmiddels redelijk ontsmet leek van alle gezwellen die mooi voetbal
onmogelijk maken. Ik bedoel: een WK in Qatar. Gaat het niet? Met Marco bij de
FIFA werd onder andere de VAR ingevoerd, een technisch hulpmiddel die de
scheidsrechter moet helpen bij het maken van de juiste beslissing.
Doellijntechnologie werd al eerder ingevoerd. Diverse andere wijzigingen, op
aanraden van Marco, zijn vooralsnog niet doorgekomen. Maar wie weet wat hij
heeft losgemaakt, in de twee jaar dat hij bij de FIFA heeft gezeten.
Wat hij wel heeft losgemaakt is de vraag dat Marco van
Basten nog steeds niet weet wat hij wil. Ik kwam hem tegen op Twitter, nadat
hij bekend maakte te stoppen bij de FIFA.
En waarom gaat Marco van Basten weg bij de FIFA?
‘Ik wilde wat vaker thuis zijn,’ was zijn verklaring.
En die verklaring zegt alles, over de man die nooit een
cent alimentatie heeft hoeven betalen aan diverse ex-vrouwen, in tegenstelling
tot zijn AC Milan-maatje Frank en Ruud én vele internationals waarmee Marco van
Basten heeft gespeeld. Marco is binnen, het is klaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten