Il Grande Capitano

Vanmiddag heb ik een paar uurtjes opgepast, op mijn kleine neefje. Eén van de leukste dingen van oppassen op je bijna 7-jarige neefje is dat je zonder schaamte kan zeggen dat je een Disney film hebt zitten kijken, de keuze van Rens viel, dankzij mijn aanmoediging, op de Disney versie van Robin Hood, één van mijn favoriete kinderfilms uit mijn eigen jeugd. Niks mis mee.

Een ander leuk iets, tijdens het oppassen van mijn neefje is het abonnement op de Voetbal International dat zwager Gerrit al heel lang heeft. Aangezien ik om die reden zelf geen abonnement heb op Voetbal International, bladerde ik door een paar oude VI’s. En in de VI van 2 weken geleden stond onder meer een grote reportage over ons aller Ajax, met daarin de grote nummer 14 aan het woord over zijn fluwelen revolutie in Amsterdam. Boeiende reportage om te lezen, maar wat ik van die VI het meeste heb onthouden is de middenposter. Deze keer stond er een middenposter in van de Italiaanse voetbalclub AS Roma.

Op die poster van AS Roma stonden onder andere Federico Balzaretti, Miralem Pjanic en Kevin Strootman. Strootman, met de haartjes iets langer dan we in Nederland van hem gewend waren, maar met een mooie, gespierde kaaklijn en het gif in zijn ogen. Toen hij nog in Eindhoven speelde, had ik een pleurishekel aan de manier van voetballen van Strootman en om te kijken was het ook niet een te groot spektakel. Maar Strootman doet het goed, in Italië en is terecht zeker van zijn plekje in de Oranje selectie van Louis van Gaal voor Brazilië 2014.

Helemaal links op de foto, geknield, zit een voetballer die niet van deze tijd lijkt. Geen zichtbare tatoeages, geen opvallend grote baard, geen gekke tape om de voetbalkous. Zelfs geen gekleurde schoenen! Trots is de blik voor de man die al vanaf 1989 bij dezelfde club speelt en vanaf 1992 deel uit maakt van de selectie van diezelfde club. Trots op de parelwitte aanvoerdersband, die om zijn gespierde linkerarm zit. Als een keizer. De Keizer van Rome. Il Grande Capitano.

Francesco Totti maakt van alle spelers op die elftalfoto kinderen. Kinderen met de baard net in de keel. Kinderen die voor het eerst naar de basisschool gaan. Kinderen die van blijheid niet meer kunnen slapen als ze een bal drie keer hoog kunnen houden. Kinderen die gezellig achter de PlayStation kruipen, als de training is afgelast wegens noodweer. Terwijl Francesco Totti met het gif in zijn ogen een enigszins bespeelbaar stukje gras opzoekt, om daar zijn techniek en souplesse verder bij te schaven.

Il Grande Capitano is de bijnaam, net als de Keizer van Rome. En terecht. Want hij kon weg, geld gaan verdienen, prijzen gaan winnen. AC Milan werd genoemd. Chelsea. In 2001 was Real Madrid bijna zeker van zijn handtekening, maar het kind in Totti sprak. Het kind dat dolverliefd was en ís, op de club van de stad waar hij geboren en getogen werd. Die liefde, die geld en prijzen buitenspel heeft gezet, is ongekend in het huidige topvoetbal.

De Italiaans kampioen van 2001 met uiteraard AS Roma, de wereldkampioen van 2006 met de Squadra Azurri, hij is nog steeds de man, in het elftal vol met strijdvaardige sterren, met voetbalschoenen in alle kleuren van de regelboog. De sterren, die om de week een nieuwe tattoo nemen. De sterren die allemaal stil zijn, wanneer Il Grande Capitano spreekt. De sterren die voor eeuwig in de AS Roma schaduw zullen staan, wanneer de Keizer van Rome de scepter zwaait.

543 officiele wedstrijden. 230 goals. Voor één club.

Francesco Totti. Il Grande Capitano. Een uitstervend ras. Samen met die andere veteraan, die in Engeland voetbalt. Ryan Giggs. Niets anders dan respect voor dit soort voetballers. Mag ik uw applaus alstublieft?