Nachtdienst. Alleen binnen. Ideaal. Bijkomen na een te gek
Tent weekend, afgesloten met een prachtige zaterdag. Waarbij er op de valreep
ook nog werd gevoetbald, gewonnen én gescoord. Op het voetbalveld. Wat een
prachtige dag, afgesloten met allemaal toppers van mensen tijdens de afterparty
van wederom een fantastische Tentweek.
Bij nachtdiensten neem ik altijd de oplader van mijn
telefoon mee. Want als je alleen binnen zit, gebruik je dat ding iets vaker dan
normaal. Druk is het niet en het fort moet toch bewaakt worden zullen we maar
zeggen. Wat is er dan ontspannender, dan er een lekker studiemuziekje bij op te
zetten?
Now playing
is ‘Let the beat hit um’ van Scotty, in de saxxy dub mix. House, met een
saxofoon er door heen, het is muziek waar ik heel erg gelukkig van word. Sonnetanz
en Jubel zijn daar excellente voorbeelden van. Het gevoel van met je
teenslippertjes in het zand, pilotenbrilletje van de Albert Cuyp op je kanaal
en genieten van al het moois wat in bikini voorbij komt paraderen. Wat mij betreft
kan die zomer niet snel genoeg komen.
Het volgende nummer op mijn telefoon begint. De intro is
bitterzoet. Het prachtige gitaarspel van de Manic Street Preachers (die ik ooit
live in de Melkweg zag, erg gaaf), met Motorcycle Emptiness als titel. Under
neon lonleyness. Motorcycle emptiness. En go. Lichte rock, ook daar hou ik van.
Want mijn smaak voor muziek is een tikkie breder dan mijn
lichaam. Led Zeppelin, U2 (gezien in de Arena in juli 2009), Prince (de laatste
3 minuten van de uitgebreide versie van Purple Rain, te-ring), The Stones (7
juni, Pinkpop here we come oeh-oeh!), Bruce ‘The Boss’ Springsteen, Pink Floyd
(tip voor als je dronken thuis komt na het stappen: de 21 minuten durende
versie van ‘Echoes’ voor het slapen gaan. Dan krijgt de alcohol extra
krachten), the Doors, Jimi Hendrix, the Who, Nirvana, Metallica, Dire Straights
(tip op YouTube: Sultans of Swing, live in Alchemy, wát ik herhaal WAT een
gitaarsolo), dat zijn de bands, als het om rock muziek gaat. En natuurlijk onze
eigen Golden Earring. Ceasar Zuiderwijk. Held achter een drumstel. George
Kooymans. Altijd de juiste snaar.
Maar dan zijn we er nog niet, nog lang niet. Wanneer er geen
cd in de auto zit, maar de ‘gewone’ radio aan staat, dan staat ie vaak op Radio
Veronica, omdat daar de genoemde bands vaak de revue passeren. Maar in
Amsterdam is het anders. Daar hebben we, net als in de rest van de Randstad,
Fresh FM. En dat is een heerlijke zender. Dance-muziek van alle soorten en
maten, van deze tijd en van mijn tijd. En wat is mijn tijd? Lethal Industry van
DJ Tiësto. Aan het begin van de zero’s, toen ik voor het eerst ging stappen. De
Door ’t Lint cd’s, die allemaal keurig netjes illegaal gedownload op mijn harde
schijf staan. Dat is mijn tijd. In café Today in Eindhoven hebben ze het toen
geweten, toen ze op de Rewind tour ging. Met een Malibu-cola in elke hand,
armen gespreid a la het Christusbeeld in Rio, sigaret tussen de wijs en
middelvinger van de linkerhand. Zat en gelukkig. En je keel schor schreeuwen.
Dit is godverdomme mijn tijd. Naamgenoot/motormaatje/jeweettoch heeft het er
nog steeds over.
Sommige nummers, die werken, vooral met het stappen als
crack. Dan weet ik uit ervaring helemaal niet hoe crack werkt, maar oké. Sovereign
light cafe van Afrojack (die man produceert trouwens de ene na de andere
knaller), Voodoo People van The Prodigy, Take me out van Franz Ferdinand,
Memories van David Guetta, Kids van MGMT; het zijn platen waar ik even vergeet
wie of wat ik ben en dan ga ik uit mijn stekker. Volledig los, nuchter of
bezopen. En elke keer weer aan mijn gezelschap mijn excuses aanbieden. Want
normaal ben ik zo niet. Denk ik.
Dan heb je nog van die nummers, waar je een speciale band
mee hebt. Vanwege bijzondere herinneringen (Ayo Technology van Milow en Viva La
Vida van Coldplay), vanwege vriendschap (Ni**as in Paris van Jay Z en Kayne),
vanwege de naam (Iris van de Goo Goo Dolls en het is bovendien nog een prachtig
nummer ook) of vanwege een film: de geweldige instrumentale, klassieke muziek
van Soldaat van Oranje, Pirates of the Carribean, the Godfather en Scarface. The bad-ass muziek uit Bad Boys, End
of Watch en The Shield. De briljante muziekkeuze in elke Tarantino-film.
Ten millions slave van Public Enemies. Youtube is mijn grote vriend.
Dan zijn er ook nog de Guitly Plessures, zoals ze bij De
Wereld Draait Door wel eens behandelen. Justin Timberlake (What goes arround
comes arround was zo ontzettend van toepassing na Viva la Vida), Marco Borsato,
Coldplay en Blof waren in het begin prima tot uitstekend, nu vooral
uitgemolken, van Robbie Williams heb ik ook alle cd’s op mijn harde schijf. En
ik heb ook aardig wat muziek van Britney Spears (ja echt) op mijn telefoon
staan, merk ik tijdens nachtdiensten als deze. Guilty as charged.
En wat best veel mensen niet weten, is dat ik best veel
nummers van Jay Z en Eminem feilloos mee kan rappen. Rap is ook echt wel een
puntje van goeie muziek. Een goeie beat, met een rauwe stem. Hard, just like
that, hard, just like, that. Get. That. Dirt of your shoulder.
En techno. Man, wat kan ik in m’n hardgaan op het allerbeste
techno-nummer ooit en dan heb ik het natuurlijk over Born Slippy van
Underworld. En wat baal ik als een stekker dat ik nog nooit op een dergelijk
techno-feestje ben geweest. Een feestje met muziek van Orbital, the Chemical
Brothers, the Prodigy, Underworld en/of soortgelijk.... Dan heb je echt geen
drugs nodig om hard te gaan. Kei en keihard. Krijg je overigens ook best een
zware rechtervoet van, wanneer het in de auto voorbij komt. Hallo Flitsmeister
app!
En dan zijn we er nog niet. Want ik word altijd een klein
beetje heel erg warm van de stem van Rihanna. M’n bottige heupjes gaan los op
Crazy in love van Beyoncé. Ik schreeuw mee met Van Dik Hout en De Dijk. Headbangen met Killing in the name (fuck
you I won’t do what you tell me) of van Race Against The Machine. Zwijmelen
op Chris Iscaac’s Wicked Games. Alles van Elvis P, Michael J en Madonna. Ook
een guilty plessure. Mijn papa is dan wel Broer Termeer, maar Papa was a
Rolling Stone van The Temptations (uiteraard de lange versie) klinkt ook
ontzettend fijn. Schudden op Daddy Yankee en kornuiten. Me gusta!
Muziek is mijn ding. Een instrument bespelen kan ik niet en
daar baal ik wel eens van. Drummen lijkt me geweldig en wat Jimi met een gitaar
kon, daar kunnen we allemaal wel van dromen. Muziek is met de paplepel
ingegoten. Dat begon met muziek van Roy Orbisson op zondagochtend, als mijn
vader weer eens de radio op standje teringtyfus moest zetten. Gevolgd door de
Defileermars van de Koninklijke Marine.
En ik ben ongetwijfeld nog heel veel muziek vergeten. Maar
ik zie dat ik richting de twee volle kantjes van mijn blog ga. En Sonnentanz
speelt nu. Heerlijk, die nachtdiensten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten