De naam Duncan Stutterheim zegt iedere liefhebber van
dancemuziek iets. En voor degene die denkt: ‘over wie heeft die gozer het nou,’
een klein geheugensteuntje.
Duncan Stutterheim begon op vroege leeftijd al met het
organiseren van gabberfeesten, waarvan Thunderdome het meest bekende is. Zoek
op YouTube maar eens het geweldige filmpje op van ‘Thunderdome the final exam’
op en je lacht je zelf een natte onderbroek.
Het organiseren van gabberfeesten waarbij maximaal
gebeukt werd, zorgde ervoor dat een bedrijf op werd gericht voor de organisatie
van dit soort feesten. Duncan werd de D in ID&T en voor zover er nog geen
belletjes zijn gaan rinkelen, dan lijkt het me nu een goed moment om af te
haken. Of om lekker door te lezen, want zo leer je nog wel eens wat.
Uit de koker van ID&T kwam onder andere Mysteryland
en het festival waar je nooit een kaart voor kan krijgen, tenzij je zo
ontzettend veel schijtmazzel moet hebben. Het festival is Tomorrowland in België
en dat overstijgt bijna alles. Tomorrowland staat op nummer 2 van festivals die
ik waarschijnlijk nooit ga bezoeken. Mijn nummer 1 op die lijst is Burning Man.
Ooit, als ik 4.000 euro vind, dan ga ik een week los in de woestijn in Nevada
op Robot Heat.
ID&T zat achter het eerste grote feest wat heel de
nacht doorging: 50.000 mensen hebben op een warme avond in juli 2000 gedanst op
het feestje wat Sensation heette. Sensation heeft het daarna nog aardig
volgehouden, met zwart en witte edities: op zwarte edities draaiden Lady Dana,
Promo en Evil Activities. Op witte edities stonden DJ’s als Paul van Dyck,
Tiësto en Armin van Buuren op de rol. 50.000 mensen die een nacht lang dansen
in een grote voetbaltempel. ID&T was in het jaar 2000 vooruitstrevend.
Of ja, vooruitstrevend. Dat heb ik altijd gedacht. Totdat
ik het boek Multigroove ging lezen. Een fenomenaal boefjesverhaal van een
Amsterdamse straatjongen die uitgroeide tot een legende in de dancemuziek. Het
is eind jaren ’80 als Ilja Reiman de aanzet geeft voor hoe wij tegenwoordig
dancefeesten en dancefestivals beleven. Ilja deed het gewoon. Ideeën voor een
feest werden op een bierviltje geschreven, een locatie werd gekraakt en met
veel kunst en vliegwerk werd er gefeest tot die in de ochtend. Het ging nooit
om geld, dat heeft het nooit gegaan. Met de winst die gemaakt werd, werd alles
ingezet om het volgende feest nóg vetter te maken. Met alle risico’s van dien,
want: illegaal als de neten. Nu waren niet alleen de feesten illegaal, hetgeen
wat er op die feesten er door neuzen en kelen werd gejaagd was ook niet iets
waar de Amsterdams politie dol op was.
Ilja Reiman groeide met zijn Multigroove-posse uit tot
een levende legende. En dat hij nog leeft is het achtste wereldwonder. Want Ilja
hield er nogal van, zeg maar. En dan heb ik het niet over broodjes hamburger
van de McDonald’s en ik heb het ook niet over chocopasta van Nutella, maar Ilja
gebruikte nogal veel. Lees het boek maar. Ik heb soms glimlachend nee zitten
schudden op hetgeen wat ik nu weer las.
Overigens niet uit herkenning hoor, want met die rotzooi
kijk ik uit. Tuurlijk heb ik wel eens iets in mijn sigaretje gehad, ook toen ik
in Amsterdam woonde, maar dat is wel de grens geweest. Het glimlachend nee
schudden bij het lezen van de verhalen van Ilja en zijn Multigroove-posse was
omdat het even grappig al ongelooflijk was. Een Amsterdams boefje met het hart
op de goede plek.
Ik merk dat ik nu een boekrecensie aan het schrijven ben.
Niet dat dat erg is, maar het viel me tussendoor gewoon op.
Nu ik toch bezig ben: het boek Multigroove is een
aanrader voor iedereen die van dancemuziek houdt. Het is een feest der
herkenning voor mensen die 10 jaar ouder zijn dan ik en die weten wat het is om
eind jaren ’80 te hebben gedanst. En ik ben kapot jaloers op degenen die in de
Elementenstraat elke week uit het pannetje mochten op één van de
Multigroove-feesten.
Maar ook de mensen van mijn eigen leeftijd en jonger
zullen dingen herkennen. Het Defqon.1 festival wordt genoemd. Meteen had ik
herinneringen naar mijn bezoek aan Defqon.1. Toen nog zonder ‘festival,’ dat is
een trend waar ik moeite mee begin te krijgen. Zet achter een goed feest het
woord ‘festival’ en de kaartjes vliegen vanzelf de digitale toonbank over.
Duncan Stutterheim, ik begon mijn blog met zijn naam,
werd door al zijn uitspattingen onder ID&T Multimiljonair, verkocht
ID&T voor miljoenen aan het Amerikaanse SFX Entertainment en kent kantoren
in Los Angeles, Amsterdam, Antwerpen, New York, Sao Paulo en Melbourne.
Duncan heeft een aandeel in de ADAM Toren aan het IJ en
bij het kleine research naar deze blog zag ik dat Duncan recent nog samen met
een aantal partners de Westergasfabriek en het omliggende terrein heeft
gekocht.
Als klap op de vuurpijl kocht Duncan het pand aan de
Elementenstraat (Club Warehouse) in Amsterdam, waar Ilja zijn locatie had voor
de Multigroove-feesten. Een interventie van de politie zorgde ervoor dat
Multigroove daar niet meer de feesten kon geven zoals het ze daar gegeven heeft.
Multimiljonair Duncan Stutterheim was een Multigroover van het eerste uur en
keek alles vakkundig af van Ilja Reiman. Het heeft hem geen windeieren gelegd.
En Ilja? Die was al blij dat hij 10.000 gulden cash in
een jaszak vond die hij twee jaar niet aan had gehad. 10.000 gulden van de
opbrengst van een feest. Kon hij weer een week of 2 door. Verslaafd zijn aan
allerlei substanties is niet goedkoop. Inmiddels heeft Ilja diepe dalen gezien.
Maar, zoals het boek ook afsluit: “The best is yet to
come.”
Voor de liefhebbers: in het boek zitten diverse
tracklisten ‘verstopt’ met platen uit die ‘goeie ouwe tijd.’ Ik ben zo vrij
geweest om deze in een Spotify-lijst te zetten. Het linkje kan je HIER vinden
of je zoekt op ‘Multigroove – Muziek uit het boek.’