9/11

Grote steden ken ik niet. Behalve uit de boeken, behalve van TV. Maar ik wist toch donders goed wat er aan de hand was, vandaag 12 jaar geleden. Ik weet het nog goed, ondanks dat ik 15 jaar was. Het zijn van die momenten die je niet vergeet. Zo vergeet ik ook niet meer dat Patrick Kluivert in 1995 Ajax de Europacup schonk, door in de 86^e minuut tegen Milan binnen te punteren. In het juichen brak mijn vader zowat de caravan af, in het pittoreske Brielle, waar wij het Hemelvaartsweekend zouden beleven.

Maar ik dwaal af. 12 jaar geleden veranderde de wereld. Nogmaals, ik weet het echt nog heel erg goed. Ik zat in 4 HAVO en voor mijn gevoel was het schooljaar nog niet eens begonnen. Het was aardig weer in Nederland die dag, meen ik me te herinneren. Het zonnetje scheen, windstil. Ideaal voor de nog niet tot scooterjeugd behorende Kees om de dagelijkse 5 kilometer heen en 5 kilometer terug naar school te fietsen. Het moment van thuis komen, was als zo vaak. Mijn schooltas ging in de hoek (ik bleef dat jaar ook zitten, niet zo heel verwonderlijk), ik pakte een glas uit de kast en vulde dat met ijskoude Coca Cola, mijn levensbloed van die tijd. Naar de huiskamer, waar op dat moment de TV stond, want eerst even teleteksten voordat we uberhaubt aan gamen gingen denken. Op het moment dat ik de tv aanzette, schrok ik. Om half 4 ’s middags was er toch geen film op TV?

Onmiddellijk daarna kwam het besef. ‘Mam, New York staat in de fik!’ riep ik vanuit de huiskamer naar mijn moeder, die in de keuken stond te strijken of met het avondeten bezig was. De reactie duurde even, maar dat is normaal. Wij communiceren vrij vaak wanneer de één in de keuken staat met de radio aan en de ander in huiskamer met de TV aan. Toch hoorde ik vlugge voetstappen vanuit de keuken mijn kant opkomen en ik zag daar mijn moeder staan, met de schort nog voor. Ze was dus klaarblijkelijk met het avondeten bezig. Onze monden vielen open en we sloegen synchroon onze hand voor onze mond. Wat vreselijk. Een ongeluk? Hoe kan dit gebeuren?

De begeleidende stem kwam er toen pas in voor mijn gevoel. De woorden ‘aanslag,’ ‘vliegtuig,’ ‘World Trade Center’ en ‘Twin Towers’ passeerden de revue en toen werd het stukje bij beetje duidelijk. Duidelijk werd het helemaal toen de camera een half uurtje terug ging in de tijd om te laten zien hoe het eerste vliegtuig zich in de eerste toren boorde. De camera’s draaiden inmiddels op volle toeren toen het tweede vliegtuig zich in de tweede toren boorde.

Toen ik 15 was ging ik, in tegenstelling tot nu (maar dat is werkgerelateerd en daar blog ik nog niet over), nog uit van het goede van de mens. Dus dat wil zeggen: op het moment dat ik het eerste vliegtuig zag gaan, dacht ik: ‘Och, dat is een ongeluk. Heel erg, maar dat kan op dat moment gebeuren.’ Dat besef was weg toen ik de tweede zag gaan. Twee ongelukken, op hetzelfde moment, op dezelfde plek. Dat kan geen toeval zijn.

Dat bleek het dus ook niet. Later bleek dat er op het Pentagon in DC een zelfde soort aanslag was gepleegd en dat er nog een vliegtuig onderweg was naar een terroristisch doel. Dit vliegtuig is neergestort, zonder daarbij het doel te raken. Het kostte wel het leven aan de inzittenden van het vliegtuig, die hiermee een heldendaad hebben verricht.

Het leven na 11 september 2001 begon met de verklaring van toenmalig president Bush. Die nam meteen heel strijdvaardig het woord ‘war’ in de mond, waarmee hij de oorlog verklaarde aan het terrorisme. Wat ik me nog kan herinneren van die toespraak, is dat hij meteen het woord ‘war’ in de mond nam, zonder eerst stil te staan bij het verlies van talloze onschuldige mensen, waaronder een enorme hoeveelheid aan hulpdiensten, die zijn bezweken onder het kolossale gewicht van de Twin Towers. Enkelen van hen zijn voor altijd levend begraven onder het puin van wat nu Ground Zero wordt genoemd.

Het leven na 11 september 2001 veranderde als donderslag bij heldere hemel. Controles op vliegvelden werden ernstig aangescherpt. Op Schiphol zag je mannen die heel de dag met een MP5 rondliepen. Moet je maar zin in hebben. Moslims werden beticht en verdacht gemaakt van terrorisme, op het moment dat de dader achter de aanslag een radicale moslim bleek te zijn. Mensen voelden zich onveilig op straat. Films, met de skyline van New York mét de Twin Towers waren plotseling 'ouwe films.' En de aanslagen van 11 september 2001 waren het startschot voor meer aanslag, zoals die in Madrid en London. Waardoor er wederom verscherpt toezicht werd gehouden en de beveiligingsmaatregelen werden verzwaard, sommigen tot ongenoegen van de linksdenkenden onder ons.  Ik sta er zelf in van: je mag alles controleren wat je wilt, je mag controleren wie je wilt. Je wilt toch zelf niet geconfronteerd worden met één of meerdere mafkezen, die iets geks uit willen halen waar jij bij bent? En dan maakt het me niet uit waar die mafkees vandaan komt, wat zijn doelen zijn of hoe die mafkees eruit ziet. Ik ben Kees en ik geniet dermate van het leven, dat ik niet wil dat het beëindigd wordt. Dus als iemand met een MP5 (die net zo dodelijk is als een MP3 met muziek van Frans Bauer en Nick en Simon erop), vraagt of je je zakken leeg wilt maken, dan doe ik dat. Sterker nog, om er zeker van te zijn dat het veilig is, laat ik me broek zakken en buig voorover om te laten zien dat ik geen kwade bedoelingen heb, als ik een reisje maak met het vliegtuig.

Wat er niet verandert is na 11 september 2001, is de communicatie in Nieuwaal. Want het komt immers nog vaak genoeg voor dat mijn moeder vanuit de keuken iets roept, wat mijn vader en ik totaal niet kunnen verstaan. Het duurt dan altijd wel even voordat een boodschap doorkomt. Gelukkig is die boodschap in Nieuwaal nooit op leven en dood, dus het kan altijd even wachten.