Gisteravond was de Nederlandse versie van het Amerikaanse
Correspondents' Dinner, een gelegenheid waarbij de minister president zichzelf,
pers en collega's op de hak neemt. Origineel is het niet echt, maar wij stijve
en stugge Nederlanders konden best een sausje glamour gebruiken. Ik heb het Correspondents'
Dinner gisteravond niet live gezien, want bij elke vrije woensdagavond kijk ik
naar The Dream, waarin Nick, Simon en Kees Tol rondreizen door het Westen van
de Verenigde Staten. Gewoon een leuk programma, zelfs als je de tandjes hebt
aan de muziek van Nick en Simon. Hoewel, als die gasten een Engelstalig
coveralbum opnemen met daarop The Beach Boys, Elvis, The Monkees en The Kinks,
dan haal ik dat album direct op in de iTunes store. Omdat het kan. California rock,
heerlijk. Een beetje 'Never be clever' van Herman Brood - achtig. De muziek, de
sfeer en de weeromstandigheden zoals in The Dream worden getoond zorgt ervoor
dat ik een bepaalde angst heb om naar The Westcoast af te reizen. Want ik gok
dat ik na twee dagen mijn retourticket wegflikker en nooit meer terug kom.
Enfin, daar gaat het niet om in deze blog, want we gaan
het Correspondents' Dinner aantikken. Over de humor, Mark Rutte en Dolf Jansen
ga ik niks zeggen, dat mogen de so called specialisten aan tafel bij Jinek,
Humberto en vanavond ongetwijfeld bij Mathijs wat van gaan vinden. Mijn
bescheiden mening is dat ik het een geslaagde uitzending vond. De Beurs van
Berlage biedt een mooi decor, het Metropole Orkest zorgde met hun blazers,
strijker en jazzy drummetje voor een Sinatra-achtige sfeer, iedereen strak in
de tux, mooie dames in mooie jurken (toevallig gezien hoe Eva en Lauren erbij
zaten?). Kortom: alle ingrediënten voor een mooie en leuke avond. Want er mag
best wel wat gelachen worden, ongeacht wat je van de premier Rutte vindt. Ik
heb het vandaag op Uitzending Gemist gekeken en ik kon een paar keer hardop
grinniken niet laten. De grap over Jan Slagter en de dochter van Jan Marijnissen
was al uitgemeten, gisteravond bij Eva aan tafel en ook op internet was hij al
te vinden. Goeie bak en qua platheid en gepastheid vond ik het nog een slap
grapje in vergelijking met de grap die Johan Derksen bij Voetbal Inside over de
omroepman had.
Ik hou van humor, de mensen die mij kennen weten dat ik
graag van een dolletje hou. Zelfspot past daar ook bij en dat was aanwezig bij
het Correspondents' Dinner van gisteravond. Rutte gaf aan dat hij enkele
beloftes wél na gaat komen, over zijn vrijgezelle leven, helemaal niks mis mee.
Het begint met zelfspot. Het is niet heel verschrikkelijk om jezelf serieus te
nemen, maar elke minuut van de dag,
jezelf serieus nemen. Het lijkt me gewoon niet goed.
Wat ik al zei, voor de mensen die het niet gezien hebben,
is het Correspondents' Dinner bedoeld om pers, collega's en jezelf op de hak te
nemen. Een goede Amerikaanse traditie. De eerste editie was in 1921. Een
traditie die in 2016 over werd genomen in Nederland en hopelijk de komende
jaren voort wordt gezet. En daar is helemaal niks mis mee. Er moet meer
gelachen worden in Nederland, waar alles lijkt te verzuren. En ik kan me
levendig voorstellen dat het voor de premier lekker is om even met satire in
het openbaar zijn collega's en de pers toe te spreken. Dat Jan Slagter niet kan
lachen om de grap over zijn privéleven is een typisch voorbeeld van Hollandse
azijnzeikerij. Want als je niet tegen een grapje komt, moet je je slurf niet
een 30 jaar jonger ding douwen. Helemaal niet als je een publiek figuur bent.
Waar iedereen een mening over je heeft.
Ik heb een idee voor nóg iets wat we uit Amerika over
kunnen nemen. Ook satire.
Kennen jullie de Comedy Central Roasts? Degene die ze
kennen zitten nu net als ik handenwrijvend 'ja' te schreeuwen in zichzelf. Maar
voor degene die de Comedy Central Roast niet kent, hier een korte uitleg.
Elk jaar staat in Amerika een publiek figuur uit de
showbizzwereld centraal. Om het centrale figuur staan of zitten diverse andere
publieke figuren die het doel hebben om het centrale figuur tot op het bot af
te branden. Zo fungeerden in het verleden Bob Sagat, Donald Trump, Charlie
Sheen, Rosanne Bar, Pamela Anderson en David Hasselhof onder andere als
publieke figuren die tot op het bot af werden gebrand door comedians als Jeff
Ross, Liza Lampanelli, Anthony Jesselenik en de great Greg Giraldo. Over de
Roast van Justin Bieber ga ik niks zeggen, behalve dat ik de Roast slap vond en
dat de show gered werd door Will Ferrel's karakter uit de film Anchorman: The
Legend of Ron Burgundy.
Zou dat wat voor Nederland zijn? Dat we Mathijs van
Nieuwkerk, Quincy Gairo, Albert Verlinde, Johan Derksen, Yolanthe Sneijder
Cabau, Jan Slagter, Peter R de Vries, Mart Smeets of iemand anders zover
krijgen om zich een avond lang te laten beschimpen, beledigen en onderwerp te
zijn van grove grappen? Hoe gruwelijk zou het zijn, helemaal in een Amerikaanse
setting, met groot orkest, mensen in een strak pak en kaartjes die voor veel te
veel geld over de toonbank gaan. Twan Huys, Hans Teeuwen of Rutger Castricum:
gooi eens een balletje op zou ik zeggen.
Nederland kennende, kunnen wij dit niet. Want wij vinden
het vreselijk als er iets over ons gezegd wordt, terwijl wij zelf vinden dat we
van alles over iedereen mogen zeggen. Zo ga ik nu bijvoorbeeld zeggen dat ik
het een zware tegenvaller zou vinden als Eva Jinek inderdaad een setje met Jort
Kelder vormt. Want als er eentje is waarvan ik moet kotsen, is het Jort Kelder.
Kunnen we die niet op de Roaststoel van Comedy Central zetten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten