Shaken. Not Stirred.

Maandag in december. Vrij vandaag, maar typisch 'binnen-blijf-weer.' Doordat gisteren de avondvullende James Bond film Skyfall op tv kwam, kijk ik via Uitzending Gemist twee programma's  terug van de avond ervoor: Padoem Pats, de heerlijke onelinershow van Howard Comproe en de TV-show van Ivo Niehe. Eén van de onderwerpen in de TV-show van gisteren was een bezoekje van Daphne Deckers aan Ipswich in Engeland bij dé James Bond historicus. Om de reportage aan te kondigen noemt Ivo Niehe doodleuk dat de film Spectre dé film van 2015 is geworden en dat de teller qua bezoekers in Nederland al op de 2 miljoen stuks staat.

2 miljoen bioscoopbezoekers voor de film Spectre. In de top 10 van de meest bezochte films uit de Nederlandse geschiedenis. Bijzonder.

Ik heb Spectre ook in de bioscoop gezien, net als de voorgaande James Bond films vanaf GoldenEye in 1995. Toen was ik 9 en deden ze gelukkig niet zo moeilijk over de leeftijd, zoals dat tegenwoordig het geval is. Op die leeftijd zag ik ook mijn eerste James Bond film. Mijn oom en tante, waar ik als klein manneke vaak kwam, hadden ze allemaal op video. License to kill was de eerste die ik zag. En ik heb ze nog niet eens allemaal gezien, maar ik heb genoeg gezien om enorme fan van de filmserie en het karakter James Bond te zijn. Net als zovelen. Maar waarom is dat?

Als klein manneke speelde ik vroeger óf met een bal óf met (een arsenaal aan) speelgoedwapens. Ik speelde geen cowboy'tje of wat dan ook, nee, ik en mijn vriendjes speelden vaak James Bondje. Na GoldenEye speelde ik met een replica van de Walther PK 7.65mm waar 007 in de slede gegraveerd was Dat speelgoedwapen is overigens pas gesneuveld sinds er twee neefjes mee speelden. Actiefilms, ik keek er al vanaf jongs af aan naar. Maar door James Bond werd ik gegrepen.

Want wie wil hem nou niet zijn? Ik bedoel, een leven in luxe met creditcard van de staat, met het legendarische Double O Seven, omgeven door prachtige vrouwen, rijdend in een prachtige Austin Martin, in de mooiste casino's pokerend of baccarat spelend, scherpe one-liners, zoveel vodka-martini's shaken, not stirred kan drinken zonder dronken te worden, goeie humor, terwijl je overladen met gadgets uit de Q-branche, een Walther PPK en een license to kill ook nog eens achter de grootste boeven van de wereld aan mag? In het kader van On her majesty's secret service. Prachtig toch? En dan te bedenken dat James Bond kan straatracen met een auto of motor, vliegtuigen kan besturen of ze nou groot of klein zijn, foutloos kan skiën, uitblinkt in extreme sporten, bergen kan beklimmen... En dat allemaal met dat bekende gitaarriffje, van John Barry op de achtergrond. Hoe een baas ben je dan?

Met Casino Royale werd in 2006 een nieuwe weg ingeslagen. Helemaal terug naar het begin, met een nieuwe James Bond. Daniel Craig is mijn favoriete James Bond acteur. Een killer, met afgetraind lijf, die goed is in zijn vechtscènes en uitstraalt dat hij niet zal aarzelen op 'het moment'. Scherp in zijn uitspraken. Goed gekleed. Jongensachtige charme, die vrouwenharten doet smelten. Sean Connery komt trouwens op nummer 2. De vorige James Bond vertolkers vond ik 'net niet.' Roger Moore was een te oude en vooral te lieve man om een killer te zijn, Pierce Brosnan was te glad en voer voor films als Austin Powers en xXx, Tim Dalton was een killer, maar niet meer dan dat en de film met George Lazenby heb ik eerlijk gezegd niet gezien, maar het zegt genoeg dat hij de vertolker was van maar één James Bond in On Her Majesty's Secret Service. Ik vind overigens Casino Royale ook meteen de beste James Bond film die ik gezien heb. De nieuwe weg is prachtig ingeslagen, zo vind ik ook de verdere films met Daniel Craig goed. Mooie locaties, goede acteurs, veel actie, prachtige vrouwen, casino's, achtervolgingen met voertuigen, prachtige filmmuziek en het rebooten van een karakter waar sinds Die Another Day zoveel de spot mee werd gedreven.

Nog enkele persoonlijke favorieten? Vooruit dan.

Het beste voorstelrondje zit in Dr. No. James Bond speelt in een casino Baccarat en wint een potje van een dame, die onmiddellijk revanche wil en opnieuw gaat spelen. 'I admire your courage' horen we Sean Connery zeggen. 'And I admire your luck mr...' is het respons van de dame. 'The name is Bond' zegt Sean als hij zijn sigaret aansteekt. Klapt zijn aansteker dicht. 'James Bond.' Cooler dan dat kan niet.

Mijn favoriete titelsong is van Shirley Bassey. Goldfinger. Een grootste opening van het nummer, met Dame Shirley Bassey, die als een Bondgirl haar mannetje muzikaal staat. Het nummer Goldfinger komt voor mij ná het James Bond theme van John Barry overigens. Skyfall van Adele, License to kill van Gladys Knight en A view to a kill van Duran Duran complementeren mijn top 5. Overigens, shots in films van prachtige locatie's, begeleid met prachtige, klassieke James Bond muziek met veel strijkers en blazers bezorgen met kippenvel. Net als de gunbarrel, aan het begin van elke film tot aan Casino Royale. Mocht je Spectre nog niet gezien hebben, het kippenvelmomentje zit aan het begin van de film.

Hij reed in een BMW Z3 met Stinger raketten achter de koplampen, een BMW 745 die hij met zijn mobiele telefoon kon besturen, een Austin Martin Vanquish die hij kon laten verdwijnen, een Lotus Espirit die kon veranderen in een onderzeeër. Net als James Bond kan zijn auto alles, met dank aan de Q-branche, die mijn favoriete gadget het alleskunnende horloge van Rolex of Omega leverde. Mijn favoriet blijft de Austin Martin DB5, die in Skyfall zo jammer opgeblazen wordt. Prachtige auto om te zien, heerlijk geluid en mét schietstoel voor lastige passagiers. Briljanter kunnen ze niet.

Favoriete opponent is Jaws. Weinig tekst, enorm sterk en kaken van staal. En aan het einde van Moonraker met het hart op de goede plek. Le Chiffre uit Casino Royale, Hugo Drax uit Moonraker en Fransisco Scaramanga uit The Man with the Golden Gun zijn allemaal geweldige eindbazen, die het echter allemaal afleggen tegen Dr. Ernst Stavro Blofeld uit meerdere James Bond films. In Spectre gespeeld door Christoph 'Hans Landa' Waltz. Een betere acteur konden ze voor deze rol niet casten.

Als laatste kom ik bij de mooiste Bondgirls. In Famke Jansen kenden we een Nederlandse Bonddame fatale en ook Daphne Deckers mocht verschijnen aan de zijde van James. De verschijning van Daphne Deckers was fraai, maar ook kort. Plus James heeft het personage van Daphne niet gehad, dus telt het niet mee. Om die reden telt ook Olga Kurylenko uit Quantum of Solace niet mee, hoe graag ik dat ook gezien zou hebben. Speelse Bondgirlnamen als Octopussy, Honey Rider en Pussy Galore werden vergezeld door bijzonder fraaie actrices, Halle Berry was in Die Another Day echt een heerlijke Bondgirl en met Monica Bellucci in Spectre werd zelfs de term Bondlady verzonnen. Pam Bouvier uit License to kill en Melina Havelock uit For you eyes only waren prachtige killers, maar de winnares kan in mijn ogen niemand anders zijn dan Vesper Lynd uit Casino Royale. Ze had me bij d'r eerste zin, waar ze Bond vergezelt tijdens zijn treinreis naar Montenegro. 'I'm the money,' zegt ze met een heerlijk Brits accent, terwijl ze gehaast gaat zitten. Vesper is prachtig, intelligent, mysterieus en anders dan de anderen. Is het omdat ze donker is, terwijl het overgrote gedeelte van de Bondgirls blond is? Kiezen tussen blonde vrouwe, brunettes, gingers... Het is als kiezen tussen de goal van Bergkamp tegen Argentinië en die van Van Basten tegen Rusland. Het is als kiezen tussen malibu-cola en vers getapt Heineken bier. Het is als kiezen tussen de Rolling Stones en Led Zeppelin. Sommige keuzes zijn gewoon niet te maken. Wat mooi is, is mooi.

En als dat mooie, mysterieuze, spannende, humoristische heeft James Bond. Ik kan me niemand voorstellen die niet in tuxedo van James Bond zou willen kruipen om de wereld en het meisje te redden. Ik kan me geen vrouw stellen die niet door James Bond gered wil worden. Miss Moneypenny wacht er al meer dan 50 jaar op, om door James Bond gered te worden. Het wachten is op de volgende James Bond film. Hopelijk met Daniel Craig. Want hij is Bond. James Bond.