2014.

In Amsterdam West zijn de vuurwerkknallen te horen. De vuurwerkdampen te ruiken.  De radio laat de Top 2000 horen en waar de nummers kleiner worden, worden de hits groter. Ik heb recent al over het radio-evenement van het jaar geschreven, dus dat ga ik niet al te uitgebreid doen.

Vuurwerk en de Top 2000 luiden het einde van een kalenderjaar in. Nederland zal massaal weer voor tig miljoen vuurwerk de lucht in knallen, oliebollen naar binnen stampen, met champagne, bier en wijn klinken op een nieuw jaar ‘waarin alles anders wordt,’ en zal zich vol overgave in de Nieuwjaarsnacht storten, met het ene na het andere Nieuwjaarsfeestje.

Het einde van het jaar betekent, zoals als altijd, voor mijn trouwe volgers love you girls and guys dat er weer een nieuw Eindejaarsoverzicht op keesgeniet.blogspot.com te lezen is. Meestal een uitgebreid overzicht van hoe ik het jaar beleefd heb, met gekke fratsen en waar uitgebreid in wordt gegaan op de dingen die ik beleef heb.

Dat ga ik dit jaar anders doen.

Want natuurlijk kan ik schrijven over de Carnaval, die de boeken in ging als de beste aller tijden. De talloze motortochtjes die ik heb gedaan in Nederland, met vaste en met wisselende motormaatjes. De ellende met de Fiat Stilo, die in april begon en op het moment van schrijven nog steeds niet opgelost wordt. De hele leuke stapavonden in Den Bosch en Amsterdam. De zomer, die leuk was en waarin lekker veel ijsthee werd gedronken, maar niet de topzomer was, die de zomer van 2013 wel was. De neefjes en het nichtje, die groei- grappig- en familietechnisch weer een dijk van een jaar achter de rug hebben. Het eerste elftal van GVV’63, dat zich middels een hete nacompetitiemiddag in Dordrecht handhaafde in de Tweede Klasse van het zaterdagamateurvoetbal. De serieuze poging om te gaan stoppen met roken, waarbij er een tussenstop werd ingelast dat er alleen op het werk en bij stapavondjes (inclusief avondjes De Mop) gerookt ging worden en ik hierdoor geen 10 pakjes per week, maar ‘slechts’ twee á drie pakjes per week er door heen paf. Het prachtige WK, dat in zijn volledigheid dankzij mijn supercollega’s, onder de carport kon worden bekeken. De muzikale porno met de Thé Lau en the Scéne, Joe Bonamassa en de Rolling Stones op Pinkpop, waar ik live bij was. De vriendschappen die in 2014 ontstonden of een nieuwe boost kregen en waar ik heel blij mee ben. Dat ik in 2014 van werkplek ben gewisseld en met heel veel plezier op mijn nieuwe werkplek (in Amsterdam nog steeds lieve mensen) werkzaam ben. Dat deze blog mijn 22^e blog van 2014 wordt en dat ik door blijf gaan met bloggen, zodra ik maar wat te zeiken, te bejubelen of in het algemeen wat te melden heb. Dat Blonde Honing nog steeds ‘under construction’ is en ik nog steeds geen puf heb gevonden om het hele verhaal opnieuw door te lezen en de ervaring die ik als blogger heb opgedaan los te laten op het in 2011 begonnen manuscript.

Nee, dat ga ik dus niet doen.

Net als ik niet uitgebreid in ga op de verschrikkelijkheden met betrekking tot de MH17 ramp en de terughoudende Nederlandse regering. Of de gruwelijkheden van IS. Of de verschrikking van het dodelijke Ebola virus. Het immens grote gezeik over zwarte Piet. De Monstertruck, die het publiek in reed. Het vermiste vliegtuig MH 370. De piemel van Songfestivalwinnares Conchita Würst.  De feilloos verlopen NSS Top in Den Haag, waarbij een groot gedeelte van de wereldleiders aanwezig was, met in het stralende middelpunt Obama, The Beast en talloze Black Hawks die in Amsterdam op het Museumplein landden. De berichtgeving rondom Michael Schumacher, die het hele jaar in coma gelegen heeft en, mocht hij bijkomen, bijzonder uitgerust moet zijn. De werkelijk fantastische sportprestaties, die Nederlandse sporters en teams hebben geleverd in 2014. De rel bij VI Oranje tussen René van der Gijp en Johan Derksen. Het gaswinproces in het noorden van Nederland. De toyboy en de leverworst van Onno Hoes. De hilarische filmpjes over Willy en Max van Lucky TV. De vrijlating van moordenaar Volkert van der Graaf. De Deurnse juweliers, die twee overvallers doodschoten en er voorlopig mee weg lijken te komen. De vermissing van twee Nederlandse meisjes in Panama wat doe je daar in vredesnaam?. De vernedering van Ajax in de bekerfinale tegen PEC Zwolle (‘Helemaal niets in Amsterdam’ ging niet op, want een week later werd in Almelo het vierde kampioenschap op rij gevierd).  De zege van Real Madrid in de Champions League, Europese Supercup én het WK voor clubs. Wereldkampioen Duitsland. Een stelletje proleten die ‘minder, minder, minder’ gaat staan roepen, omdat Geert Wilders een vraag stelt. De pijpvideo, de chantage en de diefstal van Dave Roelvink. De onrust in de Amerikaanse stad Ferugson, waar een ongewapende, donkere jongen werd doodgeschoten door de politie, die zich als een olievlek over het land uitspreidde met twee vermoorde New Yorkse politieagenten als in en intriest dieptepunt.

Nee, daar ga ik allemaal niet te uitgebreid op in. Met dank aan Nu.nl en Nos.nl heb ik de nieuwsberichten weer teruggehaald, maar ik laat het bij een korte benoeming van de voor mij opvallendste nieuwsberichten van 2014. In 2014 is me een aantal dingen opgevallen, waar ik het één en ander van heb gevonden.

Als je auto kapot is, reis je met de trein. Helaas is Nederland een land waar je niet het hele jaar door met je motor op pad kan en dan helemaal niet met zo’n heerlijke buikschuiver als wat ik heb. Andere motorrijders zullen nu wel gaan beweren dat ik mijn kut moet gaan scheren of een echte man moet worden, maar sorry jongens. Ik ga niet in weer en wind op pad, in duisternis om doornat aan te komen op een plek waar je moet zijn. Dat verrek ik en daar heb ik dus een auto voor. Aangezien ik niet de beste auto heb, die je je maar kunt bedenken (understatement) en die in 2014 kapot ging, heb ik in 2014 een tijdje gebruik moeten maken van het openbaar vervoer.

Ik heb er over geschreven (de blog heet ‘Vroeger… was alles beter’), maar wanneer je met het openbaar vervoer van A naar B reist soms via C, maar dat is dan helaas niet anders dan valt het pas op hoeveel mensen, die met jou gebruik maken van het openbaar vervoer, met hun telefoon bezig zijn. De smartfone neemt ons leven over, voor zover dat niet gebeurd is. Mensen appen, tweeten, facebooken, tinderen, telegraven, streamen een eind weg, dat is bij het openbaar vervoer het beste waar te nemen. Werkelijk waar zit iedereen met zo’n ding, dat het gewoon opvalt als mensen ‘ouderwets’ met de krant gaan zitten of, nog ouderwetser, met elkaar gaan zitten praten.

Het gebruik van de smartfone. Het gebeurt niet alleen in het openbaar vervoer, maar ook als je met een groepje vrienden in de kroeg of in een restaurant zit… telefoons op tafel. Ik ben hierin niet Roomser dan de Paus (ik hou mijn handjes wél gewoon thuis bij kleine kinderen), maar het valt me wel op. Het normale contact lijkt puur te verlopen via de smartfone, met appjes, met filmpjes, met tags op Facebook, met groepsapps waardoor andere mensen zich weer buitengesloten voelen omdat ze geen deel uit maken van die groepsapp, blauwe vinkjes en noem het allemaal maar op. Ik ben benieuwd wat 2015 op dat gebied gaat brengen, maar ik vrees met grote vrezen. Het schijnt dat ze een bevruchtingsapp aan het ontwikkelen zijn, waarbij je niet meer het spel der liefde hoeft te bedrijven om jezelf te kunnen voortplanten (Goh, wat breng ik dit netjes), maar dat een app dit gaat regelen.

Dit laatste is uiteraard een grapje, al kijk ik er niet op dat er een paar geeks, in samenwerking met medische bijdehandjes, een dergelijke app aan het ontwikkelen zijn. Zodat ook lelijke mensen zich voort kunnen planten. Het is een vreemde wereld waarin men leeft.

Het is mij ook opgevallen dat we met zijn allen in Nederland behoorlijk kleinzerig zijn geworden. We kunnen nergens meer tegen. En dat bedoel ik op allerlei gebieden. Ik noemde de Zwarte Pieten discussie al. En daar ben ik letterlijk schijtziek van geworden. Oké, niet zo letterlijk, voor het geval de lezer nu kotstneigingen krijgt. Maar kom op mensen. We zijn met zijn allen een prachtig mooi volk, waarbij iedereen uniek is, met zijn eigen voorkeuren, gewoontes en gedragingen. Het gaat niet alleen om de traditie Sinterklaas (dus mét Zwarte Pieten, zoals het hoort), maar ook vanwege het feit dat wij in Nederland met zijn allen de kleine groep, die zich slachtoffer VOELT maar het naar mijn mening absoluut niet is een podium gaan geven en dat er invloedrijke mensen zich er mee gaan bemoeien om op die manier zieltjes te winnen. Ik ben daar helemaal klaar mee en het is dat ik mijn hele hebben en houden hier heb, anders had ik al lang opgepleurd hiero.

Want het lijkt alsof Nederland een tijdbom is geworden. Een tijdbom van individuen, die zich aangevallen voelt wanneer de één iets zegt. Het is schrikbarend, dat ik straks een boodschap uit moet gaan spreken, aan het einde van deze blog. Maar het is de keiharde realiteit in Nederland, dat tegenwoordig overal een addertje onder het gras zit. Dat bij elke boodschap een belediging naar bepaalde bevolkingsgroepen zit in begrepen.

Terwijl dit niet zo is. Nederland telt inmiddels 17 miljoen inwoners. 17 miljoen unieke mensen, met elke een eigen gedachte, elk een eigen mening en elk een eigen opvatting. Het mooie aan Nederland is, dat er de vrijheid is om die mening te hebben, die mening te verspreiden. De vrijheid, waar dagelijks aan gedacht wordt en waar ik blij mee ben, dat die vrijheid om wat te zeggen er is.

Het ‘durven zeggen wat je vindt’ is tegenwoordig akelig en wordt door elke kleinzerig persoon uitgelegd als discriminatie en dat vind ik een kwalijke zaak worden.

Ik wil overigens met klem benadrukken dat ik geen haat of vooroordelen heb jegens mensen die een andere mening erop na houden dan ik. Ik ben er echter wel klaar mee dat iedereen te pas en te onpas een klacht in gaat dienen bij politie of justitie, als er een andere mening wordt vertolkt en zo het begrip ‘discriminatie’ in de ruimste zin van het woord gaat beschouwen. Vrijheid is ingekaderd met wetten en regels, dat klopt. En dat is maar goed ook, anders wordt het een grote tyfusbende. Maar kom op mensen, een beetje minder op je pik getrapt kan ook hé? Of ben ik nu discriminerend richting mijn vrouwelijke lezers, omdat zij geen pik hebben? Nee toch?

Mijn advies voor iedereen in 2015 is dus ook: wees alsjeblieft niet zo kleinzerig en zo zeikerig. Neem niet alles wat iemand zegt letterlijk of persoonlijk. En maak je alsjeblieft niet zo druk om wat iedereen zegt. Zoals gezegd, we zijn met zijn 17 miljoenen. We kunnen beter een beetje op mekaar gaan letten, zodat we allemaal een prima jaar tegemoet kunnen gaan. Waarin er weinig gezeik ontstaat, omdat er iemand een andere mening op na houdt. Waarin mensen hun smartfone sneller wegstoppen en die wildvreemde tegenover zich in de trein om de krant vraagt. Dat kan leiden tot leuke gesprekken. Ik kan het me zo voorstellen.

Dat, en dat iedereen gelukkig en gezond is, is mijn grootste wens voor 2015. Laten er met zijn allen een topjaar van maken. Goede voornemens heb ik niet, dat is een jaarlijks terugkomend fenomeen. Wel wil ik zeggen dat ik op jacht ga. Op jacht naar nog meer lol en momenten om van te genieten. Want voor je het weet krijg je geen voorrang op de dijk en zit je met twee vleugels op de rug te toepen met Bart de Graaf. Want ook dat gebeurde in 2014. Bijna dan.