Onbetaalbaar. Maar tegen welke prijs?

Een rijbewijs van de juiste categorie: € 1.100 (indien je net als ik alle examens in 1x haalt);

Helm: AGV K3, zwart: €230 (via internet, maar eerst even passen in de winkel);

Pak: Vanaf €400 (mijnes heb ik gratis gekregen (dank je wel Markie!) en op de beurs in februari zijn ze goedkoper);

Laarzen: €70 euro;

Yamaha R6, blauw/wit, met zwarte en grijze accenten, bouwjaar 2002 met 17.500 op de teller: €3.100 (via Marktplaats, kwestie van mazzel hebben);

Per 10.000 kilometer een nieuwe voor- en achterband: €400 (Michelin Pilot Power 2CT);

Bij 40.000 op de teller kleppen stellen: €1.000;

Spanningsregelaar: €135 (inclusief zetten);

Kettingset: €225 (inclusief zetten);

Kleine beurt: €400;

Volle tank: €25;

Maandelijkse kosten aan verzekering en belasting: €25;

En dan vergeet ik vast nog een paar dingen. Motor rijden is een vrij prijzige hobby. Gevaarlijk ook, maar daar kom ik straks op terug. Maar motor rijden is in alle opzichten onbetaalbaar.

Op zondagmiddag om 1 uur bij de Esso in Zaltbommel;

Het geluid bij 8000 toeren;

Knie’tje aan de grond;

De bochten bij Ijselmonde en Kerdichem;

De snelweg op in Waardenburg;

De dijk af in Nederhemert, richting Ammerzoden;

De dijk tussen Tiel en Nijmegen;

De dijk tussen Vianen en Tiel;

De dijk tussen Nieuwaal en Brakel;

Rondje tunnels in Amsterdam (Piet Heijn, Zeeburger en Coen: brooooooaaaaaaarrrrrrp!)

De middelvingertjes op de dijk vanuit de auto;

De blik van een busje vol met Polen, met een '46' sticker op de achterbumper;

Het Westelijk Havengebied van Amsterdam op zaterdagmiddag of zondagochtend;

De vingertjes in de oren van dames van middelbare leeftijd op de fiets;

De rechterpolsjes van kleine mannetjes, die je tegen komt op de fiets, om wat extra geluid te produceren;

Overal vrij parkeren, zo ook in Bloemendaal aan Zee, de Amsterdamse Pijp of noem ’t maar op;

De tunnel bij Utrecht (broooooooooaaaaaarrrrrrrrp!);

En dat is binnenland. Het buitenland heb ik nog niet ‘gedaan,’ maar dat gaat wel gebeuren: in juli gaan naamgenootje/motormaatje/jeweetzelf een weekje crossen in Zwitserland. Naamgenootje op zijn Fazer, ik op mijn R6. De 1.000 kilometer er naar toe, toegegeven, daar zie ik als een huis tegenop. Want ik vind de afstand Nieuwaal – Amsterdam op dat ding, over de snelweg al een eind. Als het goed is gaat de Tom Tom van naamgenootje op de stand ‘snelweg uit’ en komt het alsnog goed. Na het tripje Zwitserland zijn er dromen. Dromen van de Eiffel in Duitsland, Stelvio in Italië (via Davos, volgens Top Gear dé weg om je stuurmanskunsten te perfectioneren) en Amerika. Amerika. Drie maten van me hebben de Amerikaanse Westcoast ‘gedaan’ en ik ben stiekem wel een klein beetje jaloers op ze. De hoop is dat de Stilo het een beetje normaal gaat doen, zodat er een beetje geld gespaard kan worden voor mijn droom, en dat is Amerika. Los Angeles, via Vegas naar San Francisco. Op een Harley. Want rijden in Amerika, dat doe je op een Harley.

En die Harley an sich is ook een droom. Ik weet mijn goed niet wat voor 1, maar mijn bloed gaat altijd een beetje sneller stromen als ik op mijn R6 zit en ik kom de plaatselijke Harley club tegen. Dat geluid. Die uitstraling. Een lederen gilletje, een pothelm en een zonnebril. Oh ja, en een grote snor. De motor voor de midlife-crisis.

Tot het zover is, ben ik blij met mijn Yamaha R6, van het bouwjaar 2002. En misschien, dat ik tussendoor wel eens op een BMW beland, een 1200 GS Adventure. Beest van een motor vind ik dat, helemaal wanneer je er een Akrapovic uitlaatje onder schroeft. Dromen, dat is voor altijd. Genieten, dat moeten we nu blijven doen.

En genieten, dat doe ik. 100 procent, elk moment van de dag dat ik op een motor kan zitten. Want ik weet dat het zomaar gebeurd kan zijn. Albert, mijn verongelukte maatje, is daar het meest recente voorbeeld van. En soms heb je geluk, want je bent hartstikke kwetsbaar op zo’n ding. De ene keer schiet je ketting eraf, op de snelweg (echt gebeurd), de andere keer word je over het hoofd gezien en wordt er geen voorrang aan je verleend (ook echt gebeurd).

Dat laatste, geen voorrang verlenen, was mij vanmiddag (inmiddels gisteren) bijna fataal. Op de dijk tussen Zaltbommel en Gameren, het rechte stuk, waarbij er een zijstraat van links komt, zag een auto mij over het hoofd en moest ik een beroep doen op mijn rem-en reactie vermogen om er ongeschonden uit te komen. Behalve een pijnlijke linkervoet, die in aanraking kwam met de achterbumper, ben ik er wonder boven wonder zonder enige vorm van schade uit gekomen. Ik geloof dat ik toen wel behoorlijk een engeltje op mijn schouder heb gehad. Dat Marco Simoncelli naar beneden was gekomen, om een supersport motor en haar bestuurder te bescheremen. Of het was een moment van enorm geluk. Geluk in de liefde heb ik niet, dus laten we zeggen dat het dan ergens anders maar van moet komen.

Ik sluit af met een oproep. Het is al een tijdje mooi weer en naast de korte rokjes op het terras, schieten ook de motorrijders weer als paddenstoelen uit de grond. De motorrijder houdt van gevaar, van snelheid en van vrijheid. Maar de motorrijder is zich ook bijzonder bewust van alle gevaren en kwetsbaarheden, die er op de weg kunnen gebeuren. De motorrijder houdt rekening met de overige weggebruiker, zoals die fietsers die op de dijk rijden. Het is niet oké om daar met volle pijp langs te blazen, want je weet maar nooit wat er gebeurt.

Maar lieve, lieve weggebruikers. De motorrijder let op u. Let u ook alstublieft een beetje op de motorrijder. De motorrijder heeft geen beste naam, staat bekend om zijn levensgevaarlijke capriolen. En ik geloof dat er ook motorrijders zijn, die die naam nog verder besmeuren.

Maar alstublieft, hou een beetje rekening met de motorrijder. Want het is het slechtste nieuws, wat je als ouder, als partner, als kind, als oma kan krijgen. En motor rijden, het is onbetaalbaar. Maar niet tegen elke prijs.