Terugblik op 2013

2013 bedankt!

De kortste dag is alweer geweest en de Kerstdagen staan voor de deur. De dagen zijn donker, fris en vooral nat, in plaats van helder, koud en besneeuwd. Normaal wacht ik altijd tot de champagnekurken zijn teruggevonden en Sietse rotjes aan het zoeken is op de Markt in Bommel, maar hier issie alvast: de Terugblik op 2013, met een lezerswaarschuwing wegens de lengte. Want een jaar vat je niet samen in één kantje.

Ik kijk tevreden terug op 2013. Best wel tevreden eigenlijk. Want op een gezondheidsprobleempje bij mijn vader na, was 2013 gewoon een prima jaar. Het is lastig beginnen, maar toch ga ik een poging wagen. In 2013 waren een aantal dingen nieuw voor me en die heb ik als prettig ervaren.

Oké, toegegeven, ik haalde mijn rijbewijs in 2012 en vlak voor het sluiten van de markt kwam die felbegeerde motor er, maar ik heb het gevoel dat ik 2013 pas motorrijder ben geworden. Vrij logisch, als je eind 2012 een motor koopt, als het niet echt het seizoen is om te gaan rijden. In 2013 kwamen die ritjes er wel. Niet in de laatste plaats dankzij maatjes Kees en Erik, die vaak te porren waren voor een rondje gas over de dijk. En daar leer je een hoop van. De mooie zondagen in 2013 werden zo vaak begonnen om 13:00 uur bij de Esso in Zaltbommel. Erik en Kees en een paar van die gruun dinger, tja, die horen er nu eenmaal bij. Leuk voor in de spiegel zullen we maar zeggen. Ik ben er in ieder geval wel blij mee, dat die kortste dag is geweest. Want dan gaan we alweer richting het voorjaar, droge wegen en bochten om van te kwijleballen. Voor de mensen van buiten de regio: op een mooie zondag om 13:00 uur bij de Esso in Zaltbommel. Als je dan een blauwe R6, een zwarte RSV Mile en een grijze Fazer ziet staan, met daarachter wat gruun dinger, dan is het tijd om het vizier van de helm dicht te doen en het gas van de motor open te trekken. 2014 wordt nog mooier, waarbij de gedachten gaan naar de Dolomieten in Italië en misschien dat er een midweekje Eiffel in Duitsland van af kan. Pornobochten over de grens. Komt u maar.

Nieuw in 2013 was ook de werkplek. U weet het, over het werk blog ik niet (al sluit in 2014 niks uit, bloggen over het werk wat ik doe is best hip). Maar u kunt er donder op zeggen dat ik op mijn nieuwe werkplek, met tevens een nieuwe opdracht, het goed naar mijn zin heb. Nieuwe collega’s ook weer. Klasse collega’s, die weten wat een grapje is, maar ook wat hard werken is. En die gelukkig volop behulpzaam zijn als het gaat over de opdracht die ik aan begin 2013 kreeg. Die opdracht staat op afronden en de verwachting is dat de opdracht in maart 2014 is afgerond. En dan volgt als het goed is weer een nieuwe werkplek, deze keer een vaste werkplek. En misschien dat ik voor mijn werk ook motor mag gaan rijden. Dat zou echt doodziek zijn. Dit jaar stond ik er bij stil dat ik al 8 jaar in Amsterdam woon en werk, dat dat met vallen en opstaan is gegaan en dat ik er blij mee ben dat ik nu sta waar ik sta. Een momentje van trots richting mezelf.

Vanaf deze plek wil ik mijn collega’s een voorspoedig en met name veilig 2014 wensen. In 2014 we stand watch together. Again.

Nieuw in 2013 is mijn huidige 4-wieler. Helaas is deze in Nederland nodig, anders had ik non stop op 2 wielen gereden. Na een kleine 7 jaar kwam er een einde aan toch wel een tijdperk. De Volkswagen Golf 4 TDI uit 1999 werd ingeruild voor een Fiat Stilo 1.6 16v. Het afscheid van de Golf was met pijn in mijn hart, omdat dat karretje me overal gebracht heeft, daar waar nodig, ondanks zijn kleine gebreken. Toch vond ik het tijd voor iets anders, niet in de laatste plaats gezien de kilometerstand, en besloot de Golf te verkopen aan Oscan en Oscan uit Emmeloord. Prima deal en een week later werd ik verliefd op een andere vierwieler: de genoemde Stilo. Strakke bak, mooie kleur en rijdt uitstekend. Goeie aankoop, waar ik in 2014 en de komende jaren perfect mee vooruit kan.

Wat ook nieuw was in 2013, was het bezoekje aan London in de zomer van 2013. Zie daarvoor mijn uitgebreide reisverslag. Voor degenen die murw zijn na het lezen van mijn terugblik op 2013: in augustus ben ik een paar daagjes met m’n maatje Kees naar London geweest om te citytrippen. Een vakantie, die nieuw was in de zin dat er niet maximaal gezopen werd in een zonnig zuipoord als Mallorca of noem de plekken maar op. Maar ontspannen citytrippen in de stad waar ik nog nooit was geweest, maar zeker nog eens naar toe ga. London baby! Prachtige stad, normaal eten (absolute tip, ik herhaal hem nog maar eens: Patty en Bum en daar heel snel de Smokey Robinson Burger bestellen, tandjes!), leuke mensen en een ontspannen sfeer. Topvakantie gehad, ook al was hij maar kort. Met dank aan Kees uiteraard, die zijn eerdere contacten aanboorde voor een goedkoop logement. Erg blij mee.

Wat nieuw leek, want het was weer even geleden, dat we eigenlijk best wel een hele mooie zomer hebben gehad in Nederland. Het is lang geleden dat ik zo vaak bij het zwembad, de Waal of de Maas heb gelegen als in de zomer in 2013. Ik hoop dat de weergoden meelezen, want een zomer zoals de afgelopen past prima in het wensenplaatje. De mooie zomer zorgde niet alleen voor verkoeling bij het water, maar ook voor prima terrassessies, mooie motortochtjes en uitstekende zomerfeestjes. Wat is er nou lekkerder dan in een driekwart broek (wel een hippe uiteraard), een bloesje goed open en op teenslippertjes naar een feestje gaan? Ik kan me weinig dingen voorstellen, die het daarbij halen. Wat trouwens ook top was van de zomer, was een uitje met m’n twee helden, zus, zwager, tante en oom naar de Beekse Bergen, 2 dagen voordat Decibel Outdoor los zou barsten. Ik had nog geen kaartje…

Maar toen kwam ik achter de kracht van social media. Eén klein berichtje op Facebook en een kaartje was in de pocket. De zomervakantie werd afgesloten met een knallend feest op Decibel, om de volgende dag te genieten van de overwinning van Ajax op Feyenoord een dag later. Genieten van de overwinning, daar was alles mee gezegd, want het spel was niet om aan te gluren. Van beide kanten overigens.

Wat niet nieuw was, maar wat wel uitgebreid gevierd werd, was het kampioensschap van Ajax. Sportief gezien was er sowieso in 2013 genoeg te vieren en te juichen. Ajax en mijn favoriete buitenlandse club Manchester United werden kampioen en Arjen Robben scoorde de winnende goal in de Champions League finale. Het leverde Robben zelfs een nominatie op voor sportman van het jaar, een eer die weinig voetballers is gegeven. Ontketend was hij, Arjen Robben en ik hoop dat hij die ontketendheid mee kan nemen naar Brazilië op het WK. Want de prestatie van Oranje hangt voor een groot deel af van de vorm van Robin van Persie en Arjen Robben. En hopelijk haalt Van Gaal zijn hoofd een keer uit zijn reet, door Wesley Sneijder vast in de basis te zetten. Iedere coach die de kwaliteiten van Sneijder niet ziet, is in mijn ogen een grote pannenkoek, hoe groot je erelijst als trainer dan mogen zijn.

Om terug te komen op Ajax, de Europese prestaties waren niet conform de gestelde doelstellingen. Overwintering in de Champions League lag voor het grijpen, maar in Milaan kon de ploeg van held Frank de Boer niet vlammen zoals het twee weken daarvoor tegen Barcelona gevlamd had. En de wedstrijd tegen Barcelona vergeten we zo snel niet meer.

Maar er staat 1 sportieve prestatie als een paal boven water in 2013 en dat was de titel in de derde klasse zaterdag van GVV’63 1. In het jubileumjaar van de vereniging werd, naast het toenmalige vierde elftal, ook het vlaggenschip kampioen. Een prachtige prestatie van de mannen van John Laponder, die het in de tweede klasse lastig hebben. De geschiedenis heeft namelijk geleerd dat er voldoende punten nodig zijn om handhaving te realiseren in de tweede klasse. En daar wens ik de ploeg ontzettend veel succes bij.

Bij een kampioensschap hoort uiteraard een feestje en aangezien de kantine in Gameren al vol zit tot in de late uurtjes, zelfs al verliest het eerste met grote cijfers, kan ik me levendig voorstellen dat iedereen het kampioensschap van het eerste ontzettend goed gevierd heeft. Ik heb het van horen zeggen, want terwijl iedereen in Gameren op de kar stond, lag m’n vader in de ambulance, die met toeters en bellen onderweg was naar de eerste harthulp in het ziekenhuis van Den Bosch. Heel die kampioensmiddag was hij al duizelig en had pijn op de borst en na de wedstrijd lag hij voor Pampus op de bank, bij ons in Nieuwaal. Totaal z’n eigen niet, de kleur op z’n gezicht nog grijzer dan de lucht op het moment van schrijven. Daar waar moeders druk was met de voorbereidingen voor het feest in de feesttent, belde ik de huisartsenpost. Pijn op de borst, duizelig, in combinatie met kleur, maar toch goed aanspreekbaar. Niet echt de noodzaak om 112 te bellen. Nadat de dokter kwam, vroeg deze meteen om een ambulance, voor een hartfilmpje. Het medisch personeel van de ambulance was snel ter plaatse (wat nou, het duurt altijd lang voordat de hulpdiensten komen? Niks van gemerkt!), maakte een hartfilmpje en daar waren ze niet tevreden over. Ik had in de tussentijd beide zussen al gebeld, om door te geven wat er aan de hand was.

Goed, pa werd dus naar het ziekenhuis vervoerd en daar stond een medisch team al klaar op de eerste harthulp. Wendy en m’n moeder waren achter de ambulance aangereden, ik was thuis gebleven om daar eventueel Ilona op te vangen.

En toen ging de telefoon. Wendy. Pa bleek een hartinfarct te hebben gehad en als wij naar de feesttent in Gameren (wat een feest, wat een feest) waren gegaan, dan had het heel anders afgelopen met vaders. Pa werd gedotterd en er werd een stent geplaatst. Ik ben direct naar Den Bosch gegaan, waar ik iedereen trof. In tranen. Berusting bij ma. Berusting bij mezelf. De ingreep was goed gegaan, maar toch. Het was raar om die grote, sterke man daar op een ziekenhuisbed te zien, met allemaal slangetjes en monitoren. Ook de tranen van verdriet bij pa waren veelzeggend. Wij Termeren hebben allemaal niet zo’n sterk hart en de film van mijn oom, die op 58-jarige een fatale hartstilstand kreeg, speelde zich weer af. Inderdaad, de broer van mijn vader, die op het moment van het infarct 58 jaar was.

De dagen erna waren gelukkig goed. Tekenen van herstel dienden zich snel aan en gelukkig is de schade beperkt tot het absolute minimale. En dat is voor mij persoonlijk een opluchting, want ik had me absoluut voor mijn kop geslagen, dat ik niet 112 had gebeld, maar eerst 10 minuten in de wacht had gestaan bij het nummer van de huisartsenpost. Dat heb ik achteraf ook gezegd en mensen vinden die gedachte niet terecht, omdat ze vinden dat ik goed heb gehandeld. Dat weet ik ook, maar ik heb toch het idee dat ik een enorme kans had gemist, als er beschadiging had ontstaan.

De maanden erna ben ik enorm trots geworden op m’n grote held. Want als je als verstokte zware shagroker in één keer stopt met roken, dan ben je een grote. Dat je ook wat meer let op voeding en beweging, dat is stap 2. Maar als je verhalen hoort dat pa iets niet meer wil eten ‘want daar zit unne hoop vette meuk in,’ dan ben ik blij dat pa op de goeie weg is. Voor de goede orde: pa heeft een echt truckerfiguur, met bijbehorende buik. Laten we het er maar op houden dat ik het figuur van mijn moeder heb ;-)

Het hartinfarct van mijn vader was gelukkig het enige puntje van medische zorg in 2013. Want Iris was weer onverslaanbaar tijdens de MRI scan bij de controle van dat vervelende ding in haar hoofd. Wat een topper. 10 jaar werd ze, in 2013 en ik ben al 10 jaar ontzettend trots om oom te zijn van dat ontzettende leuke en sterke meisje. En broertje Rens? Die vindt alles best. Zo lang hij maar op de iPad mag spelen, af en toe een kinderreepje krijgt en zo nu en dan een Disney film mag kijken. Heerlijk, onbezorgd menneke.

En Siem dan. Moeders, hou uw dochters binnen de komende 20 jaar. Want Siem gaat ze allemaal verslijten. Wat een eindbaas. Ondernemer in wording. Player in wording. Serieus mensen, dat wordt er één. En ik hou er van.

Met het emo-gedeelte achter de rug is het nu tijd om terug te blikken op het geweldigste feest wat er maar bestaat. Want in zekere zin vierde ik carnaval ook in een nieuw jasje. Een jaske wel te verstaan. Elk jaar zoeken naar een gepaste outfit, dat was ik schijtbeu. Dus paste ik me aan en ging voor een Bosch jaske, met bijbehorende sjaal, kikkers, handschoenen en andere ongein. Veel makkelijker dan elk jaar op het laatste moment een carnavalspak proberen te regelen en het past bij het mannelijke gedeelte van de carnavalsgroep. Pak voor volgend jaar is dus al gereed, het enige wat er nog ontbreekt, is het 2014 embleem van Oeteldonk en een embleem van de Jeronimus. Want ze maken net nog niet de hoek vrij, als wij met zijn allen naar binnen stieren. Veel scheelt dat niet. Carnaval 2013 was briljant. Wat een gezelligheid mensen. En wat een lekkere pilskes. Ik moet dit onderwerp rap afsluiten, want ik merk dek alwer in dialect begin te tiepen. Ik hoop in elk geval dat de buurvrouw d’r komend joar wer bij is, want da zij dur nie was, da was toch wel un hendig gemis. En de Kuin mot vaker trainen heur ik net, want unnen aovund zuipen en dan drie dagen kas kepot zijn, das nie woar we veur goan. Doedeoewe jas maar oan, we goan. Is ’t al 2 maart?

Carnaval is overigens niet de enige reden waarom ik met smart uitkijk naar 2014. Ik heb namelijk het gevoel dat ik in 2013 gezaaid heb en in 2014 ga oosten, zoals mijn oude geschiedenisleraar altijd verkondigde. Je oogst wat je zaait. Ik denk hierbij aan de opdracht, die ik voor mijn werk ga vervullen. En dat ik daarna ga knallen op mijn nieuwe en vaste werkplek. Ik denk hierbij aan mijn roman, waar nog steeds aan gewerkt wordt. De stand van zaken momenteel is, dat het manuscript in principe af is, maar dat er nog een paar kritische ogen (op de eerste plek die van mezelf) over heen moeten, om te kijken of het wat is. Misschien ligt het volgend jaar wel in de winkel, dat is met geen enkele zekerheid te zeggen.  Ik moet in ieder geval wel zeggen dat het schrijven van blogs mee helpt bij mijn ontwikkeling als hobbyschrijver. Mijn blog is in 2013 door de grens van de 6500 views gegaan en dat had ik never nooit durven dromen. Ik zou er geld voor moeten vragen ha-ha. Blijf me in ieder geval ook in 2014 lezen en commenten, want daar leer ik enorm van lieve lezers J

De opdracht, die af gemaakt gaat worden en de geslaagde zoektocht naar een andere auto zorgen voor rust in m’n poffertjesporum. En misschien is dat net wel de rust die ik nodig heb om open te gaan staan voor iets nieuws in 2014. Want alleen op de bank is best grappig, maar ik verneem uit steeds meer bronnen dat samen op de bank ook best gezellig is. Samen dingen doen. Samen genieten. Wat overigens niet in gaat houden dat ik als een achterlijke op zoek ga naar de eerste de beste. En wat ook niet in gaat houden dat ik mezelf in ga schrijven op een datingsite. Nieuw in 2013 voor mij waren de apps ‘Tinder’ en ‘Badoo,’ die ik op aanraden van vrienden heb geïnstalleerd. Profiel aangemaakt, maar wat een ontzettende kansloze shit is dat zeg. Totaal niks voor mij. M’n ouders vonden mekaar in de kroeg, m’n zussen vonden hun partner in de kroeg, dus ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat ik ook iets in de kroeg ga tegenkomen. Of het eerder in 2014 of eerder in 2034 zal zijn, dat is niet bekend. Ik sta er in ieder geval open voor. En aangezien Carice tegenwoordig bezet is (goeie keus trouwens, helemaal qua voornaam) hopen we Geraldine Kemper maar tegen te komen. Of Tess Milne, reken ik ook goed. ;-)

Zoals gebruikelijk kijk ik ook terug naar het nieuws van 2013. En op Nieuwjaarsdag 2013 werd iedereen al verrast door de scheiding van Rafael en Sylvie van der Vaart. Dat had niemand verwacht. De kranten stonden er vol van. En daar werd ik schijt en schijtziek van. Moddergooien via de media, Sylvie die het met 36 piloten gedaan zou hebben (verdienen tegelijk natuurlijk net zoveel als Van der Vaart), Sabia die zwanger was, dan weer niet, dan weer wel. Met als dieptepunt natuurlijk het doodgeboren kindje. Dat vond ik wel ontzettend sneu, want dat gun je absoluut niemand. Maar ik was er alweer behoorlijk klaar mee toen ik de volgende dag op internet las dat Sylvie haar medeleven via de SMS had getoond. Wat kan mij dat in vredesnaam schelen? En wie SMSt er tegenwoordig nog?

Kots en kotsmisselijk werd ik ook van de hele zwarte pietendiscussie. Mag ik daar heel kort over zijn? Mensen, Sinterklaas is een kinderfeest en daar hoort Zwart Piet bij. Zijn jullie azijnpissers nu zo ver naar beneden gedonderd, dat jullie het feest waar jullie zelf als kinderen van genoten, de grond in willen trappen? Of kregen jullie niks van Sinterklaas en Zwarte Piet? Dat zelfs de VN zich er mee ging bemoeien, maakte me ook nijdig, tot ik een foto zag van degene die het onderzoek leidde. Toen moest ik namelijk heel erg hard lachen. Want zoals diegene eruit zag, daar kun je alleen maar medelijden mee hebben. Dik, vet kalf.

Ik heb nog 1 zeikonderwerp in deze Terugblik en dat is dat ik officieel een schijthekel heb gekregen aan Rusland. Wat een grafland is dat, met diplomaten die hun kinderen in mekaar puisten en dat de regering die acties wil verdoezelen, over de rug van politieagenten, die niks anders deden dan hun werk (namelijk het beschermen van kinderen, één van de nobelste taken die er is). Wat een kakland, bah. Het ergste vond ik nog dat Nederland nog voor het eerste verhoor bij meneer Poetin stond, om excuses te maken. Excuses waarvoor? Omdat je een dronken kindermishandelaar op heb gepakt? Ik vond de excuses een dieptepunt in 2013. De Nederlandse politiek is er één zonder ruggengraat en het wordt tijd dat iemand daar eens wat aan gaat doen. Want ik word er gewoon kakziek van. Hatsjoe!

Vrolijk werd ik van, wederom, iets nieuws in 2013. Want Nederland kreeg een nieuw staatshoofd, in de vorm van Koning Willem – Alexander en zijn prachtige vrouw Maxima. Wat een mooi stel en heel Nederland werd alweer verliefd op de betoverende echtgenote van onze vorst. Nederland vierde de inhuldiging mee, zoals het hoort. Een prachtige dag was het en vanaf deze plaats (maar of ze het lezen, dat betwijfel ik) wens ik het Koninklijk paar heel veel succes toe in de toekomst (ongeveer 1x per anderhalf jaar een nieuw kabinet beëdigen is best zwaar werk) én bedank ik prinses Beatrix voor de mooie jaren, waarin zij een echte koningin was.

Treurig was het dan ook dat Prins Friso stierf, iets wat ik eerlijk gezegd al zag aankomen vanaf het moment dat hij het skiongeluk heeft gehad. Het kan nooit zo zijn dat iemand daar levend uitkomt. Ik heb ook een klein vermoeden, gebaseerd op de blikken van Beatrix en Mabel bij het verlaten van het ziekenhuis, dat Prins Friso al niet meer onder ons was, op het moment dat hij in het Oostenrijkse ziekenhuis werd binnen gebracht. Evengoed een treurige zaak.

Treurig was ook het overlijden van Theo Bos en Gerrie Mühren, allebei ernstig ziek. Beiden werden prachtig geëerd door hun clubs Vitesse en Ajax. Het leven is soms keihard en oneerlijk, ik kan er over meepraten, maar doorgaan is het enige wat we kunnen. We willen iedereen hier houden, maar dat gaat helaas niet. Dat gold ook voor Nelson Mandela, de grootste vrijheidsstrijder van de twintigste eeuw, die op de zeer respectabele leeftijd van 95 jaar overleed. Een leven vol strijd zit er op en eindelijk heeft Mandela zijn rust gevonden.

Twee jongetjes vonden veel te vroeg hun rust. Wekenlang was Nederland in de ban van de broertjes uit Zeist, Ruben en Julian, die zoek waren. Amber alert na amber alert, een moeder vol met paniek en een spoorloze vader. Het resultaat kwam niet onverwacht, maar het was een keiharde dreun in het gezicht. 11 en 9 jaar slechts, omgebracht door hun vader. Een familiedrama, wat je niemand gunt. Ongeloof. Verdriet. Rust allen in vrede.

Wil ik het na deze doltrieste woorden nog hebben over Lance Armstrong, de afluisterpraktijken van de Amerikaanse regering, de ramp op de Filippijnen, de aanslagen in Boston, de afgelaste concerten van Anouk, het overlijden van Lou Reed en Hugo Chavez of dat er op het nippertje geen Elfstedentocht kwam? Nee, het is mooi geweest. Ik ga mijn terugblik op 2013 afsluiten met een heldere boodschap en wens.

Als afsluiter van de Terugblik op 2013 wil ik iedereen een prettige Kerst toewensen, een goed uiteinde en al het goeds voor 2014. Maak er een prachtig jaar van, met liefde, gezondheid en geluk. Laten we allemaal lief zijn voor mekaar, zonder dat we daarbij snel ons beledigd of op ons teentjes getrapt voelen. Want zonder humor kunnen we Nederland net zo goed verkopen aan Rusland.